‘Eyyy Putin’...

Eyyy New York Times”, “Başkan neredesin”... diye başlayan hitaplara/ atıflara, karşı cenahtan tenezzül eseri bir ses dahi gelmez. Normal. Batılıların üslup ve adapları müsaade etmez. Uluslararası planda en fazla utanç kaynağı olacak türden bu nidaların olsa olsa içeride bir “kullanım değeri” bulunabilir. 
Lakin işler Doğu’da farklı. Hele de uçağı düşürülüp “karizması çizilmiş” bir lider mevzu bahisse, “sert kayaya toslanır”. Mitinglerde ahaliye hitaben üst perdeden çıkışılırken araya “Üzgünüz, böyle olmasını istemezdik”, “daha da makamda durmam” parazitleri giriverir. Bu çaba da bir şeydir. Zira mevzu teskin edilmezse güney sınırımızın “it dalaşlarıyla”, S-400 füzelerinin vızıltılarıyla şenleneceğini düşünürsek, “Buyrun istikrarı, buradan yakın” diyecek haldeyiz…

***

Türkiye, bir Rus uçağını 60 küsur yıl sonra düşüren ilk NATO üyesi ülke olma unvanı kazandı. Anlaşılan bu tutum ittifak içinde biraz “lüzumsuz” bulunurken resmi beyanlarda “Türkiye’nin hava sahasını savunma hakkı” vurgulanıyor. Türkiye egemen bir devlet olarak zaten bu hakka sahipken hoş bir totoloji! Hiçbir şey söylememenin “NATO’cası”. Misal “Rusya’ya karşı Türkiye’nin arkasındayız” kıvamı yok.

***

BMGK’nin daimi üyesi, nükleer silahlı Rusya’dan “korkacak” halimiz yok. İş olacağına varır da biz hesaba kitaba bakalım: 
• Rusya ticari, askeri ve diplomatik ilişkileri donduruyor. Enerji işbirliği, meyve-sebze satışı bitiyor. Çileyi çekecek işadamlarımız, tarımcımız, turizmimiz ve vatandaşımız.
• Rusya, Suriye’den yıllardır şaibeli biçimde süren petrol ticareti ve silah sevkıyatını vuruyor, uluslararası planda göze sokuyor. (Petrol zengini Rusya IŞİD petrolünün alıcısıydı tezine hangi kargalar nasıl güler bilmem.)