Kırılgan anlaşma çizilen karizma

Onca efelenmeden, posta koymadan sonra İsrail ile Türkiye arasındaki diplomatik ilişkiler normalleştiriliyor. Ekonomi tıkırındaydı zaten. Resmin siyasi görünümünün de tamamlanması icap ediyordu. Türkiye’nin siyasal İslamcı rejimi ise el mahkûm tavizlerle “vuslata eriyor”... 
Peki, tarafların dün bu satırları yazılırken Roma’da son şeklini vermesi, birkaç hafta içinde imzalaması beklenen anlaşma ne getiriyor, ne götürüyor?

***

Türkiye 2010 Mavi Marmara vakası sonrası ilişkilerin normalleşmesi için üç koşul koymuştu: 
Resmi özür: ABD Başkanı’nın zorlamasıyla Mart 2013’te İsrail BaşbakanıBenyamin Netanyahu tarafından dilendi. Diplomatik lisanla İsrail tarafı bunu “üzüntü beyanı” olarak algılıyor. Saldırıya uğradıklarını düşünen İsrailliler özrü sindireli çok oldu, unutacaklarını sanmam. 
Tazminatlar ve davalar: İki yıl önce zaten anlaşılmıştı. İsrail Tazminat Fonu’na 20 milyon dolar yatıracak. Erdoğan “İsrail elindeki bu kanı temizleyemez” demişken, İHH’cılar istedikleri 1 milyar dolar “kan parasına” yansın. Üstüne anlaşma ile Meclis’ten geçirilecek ve İsrail asker ve yetkililerine kovuşturma yasağı getirecek yasaya “biat kültürleri izin verirse” direnirler. 
Gazze ablukası: İmkânsızlığı aşikârdı. Türkiye çimento pazarlığına fit oldu. Çimento ve altyapı yardımları doğrudan değil, zaten yapılmakta olunduğu gibi, Aşdod Limanı üzerinden belli miktarda ve denetim altında Gazze’ye gidecek. Dışişleri BakanıMevlüt Çavuşoğlu’nun “ablukanın hafifletilmesi” dediği bu. Eh zaten öyleydi. Geçen eylülde Gazze sınırında gevşetilmiş ablukaya bizzat tanıklık ettim. Genelde cami inşa eden Türkiye şimdi hastane, enerji santralı ve tuz arıtma tesisi de kuracakmış. Kim bilir belki İsraillilerin düşündüğü, Gazze açıklarındaki 8 kilometrelik adacığa da bir şeyler kurulur.