Can... Erdem...

Can Dündar ile Erdem Gül, benim sadece yıllara uzanan, ortak bir mesleki tarihi paylaştığım arkadaşlarım değil. Onlar, iki “iyi” gazeteci. Can ve Erdem ile dostluğumuzun temeli de başka bir şeye dayanmıyor zaten: İyi gazetecilik. 
Çünkü bilen bilir ya, evrensel ölçülerde hakkı verilerek yapılan gazeteciliğin, “iyi insan” olmaktan başka bir sonuç üretmesine, ne imkân vardır, ne de ihtimal. 
Ve ister muhabir olsun, ister genel yayın yönetmeni, ister yazar... 
İyi gazeteciliğin ilk yapı taşında, iradesini hiçbir güç odağına rehin bırakmamak vardır. 
İyi gazeteci, ne mahçup edici suskunluğunu, “ekmek parası” diye maskeleyip esnaflaşmayı kabul eder, ne de “taksit” kabusuyla, iktidarla arayı bozmamak adına kötü bir devlet memuru kopyasına dönüşmeyi. 
İradesini güç odaklarına rehin bırakmayan gazetecinin kutsalı tektir: 
Bizden topladığı vergilerden oluşan katrilyonluk bütçeleri, orduları yöneten iktidarların sebep olduğu haksızlıkları, adaletsizlikleri, haber yazarak sorgulamak. 
Can ile Erdem’e bugün reva görülen muamele; iradelerini, siyasi, dini ekonomik hiç bir iktidar odağına rehin bırakmamış, gücü kullananlarla ittifakı reddeden gazeteciliğin bedelidir. 
Ve Can ile Erdem’e ödetilmek istenen bedel için kullanılan hukuk, baştan sakattır. 
Herşeyden önce bir Cumhurbaşkanı, sadece şahsını ilgilendiren konularda şikayetçi olabilir. Aksi, “tarafsızlık” ilkesinin ihlalidir. 
Can ile Erdem’i şikayet eden dilekçede “gerçeği yansıtmayan haber”den bahsediliyor. 
Bu şikayet, bir haberi aynı anda hem “devlet sırrı”, hem de “gerçeği yansıtmıyor”diye tarif ederek baştan ölü kurulmuştur.