Murat’ın şahsında

Sevgili Murat, 
Dünya Emekçi Kadınlar Günü vesilesiyle “Hayal ettiğim çiçekleri -ki hepsi papatya- lütfen kabul buyurun” diyordun. 
Silivri’de yazılı bir mesaj alıp vermek size yasak olsa da sözle yaptın sen bunu. 
Görüşmenizde şifahi olarak yolladığın düşsel papatyaları, ben de her telefonunda istisnasız ilk kelime olarak duyduğum “kardeş” kontenjanından kabul ediyorum. 
İster teşekkür say bu mektubu, ister tahmin edebileceğin gibi senin şahsında, cezaevinde haksız hukuksuz uzun tutukluluğa maruz kalmış, küçüğüm-büyüğüm konumundaki bütün meslektaşlarıma birikmiş bir toplu sesleniş. 
Söylemeyi en çok önemsediğim ilk şey, hatırlama ve unutmaya dair. 
Sizi unutmuyoruz. 
Yazdığımız başka başka şeyler bu zannı vermesin. Dışarıda bulunmanın kıymetini, en iyi bildiğimiz şey olan “haber vermek haberdar kılmak” işini aksatmadan yapma önceliğimiz var. Bu sebeple işimizi yapmak, unutuş değil aslında hatırlayışın ta kendisi. 
Gerçeği anlatmakta direnmek, sizlerin sadece iyi gazetecilik yaptığınız için cezaevinde olduğunuz gerçeğinin altını çizmenin bir başka yolu. 
Yoksa pencereden içeriye dolan güneşin, tam da o anda bulunduğunuz koğuşa uzanıp uzanmadığını, ağır metal kapıların açılıp kapanış seslerini zihnimden geçirmediğimiz bir gün yok. Güneş dediğime bakmayın. O içeriyi düşünmenin, sık sık “içeriye” firar eden aklın kuvvetli bir sembolünden ibaret. Işığa, hem de sıcaklığa tekabül ettiği için kuvvetli.