Ezgi’nin öyküsü

Son günlerde beni en fazla mutlu eden haber Güneydoğu’nun on hanelik bir mezra köyünden 14 yaşında bir kızın TEOG (Temel Öğrenimden Ortaöğrenime Geçiş) sınavında kazandığı olağanüstü başarı haberiydi. 
Haberi okuyunca yaşadığım semtin çocuklarını düşündüm… Sabahın erken saatlerinde izliyorum onları. Şık giysiler içinde, anneleri yanlarında kendilerini alıp okullarına götürecek servis araçlarını bekliyorlar. Derslerinin bitiminde aynı araçlarla evlerine geri dönecekler. 
Bu gidiş gelişlerinin dışında onları sokakta görmek olası değil. Bırakın sokakta oynamayı sokağın köşesindeki bakkala bile gitmiyorlar. Birine rastlayıp arka sokağın adını sorsanız alacağınız yanıt mutlaka “bilmiyorum” olacaktır. Bindikleri araçların üzerinde gittikleri okulların adları yazıyor. Tümü de pahalı ama çok pahalı kolejler. Bizim çocukluğumuzda hepimizin gittiği Moda İlkokulu’na (şimdiki adı Moda İlköğretim Okulu) gidiyor olsalar “kendileri gibi olmayan/yaşamayan” yaşıtlarıyla birlikte olacaklar, onlardan çok şey öğrenecekler, biraz olsun yaşanan başka hayatları tanıyabilecekler. Ama hayır! Aileleri bunu istemiyor. Kapıcı çocuklarıyla mı, esnaf çocuklarıyla mı, memur çocuklarıyla mı, emekçi çocuklarıyla mı? Hayır! Kendileri gibileriyle birlikte olsunlar, “konserve çocuklar” olarak yetişsinler isteniyor.

***

Ezgi Beytaş da kendisi gibi çocuklarla bir arada okuyor. O da her pazartesi sabahı taşımalı okul sistemi gereği Muş’un Varto ilçesine bağlı Dağlıca köyünün 10 hanelik Seyit Kamer mezrasından 5 km uzaklıktaki Çaylar köyündeki Yatılı Bölge Ortaokulu’na gidiyor. Cumaları ders bitiminde geri dönüyor. Mezrada beş öğrenci var. 
Kış bastırınca yollar aşılamıyor, o zaman babası onu atlı kızakla okuluna götürüp getiriyor.