Ulusçuluk, ulus devlet ve Kürtler (12)

Konu üzerine bu 12. yazım. Benim hiçbir siyasal partiyle organik/örgütsel bağım yok. İzmir kökenli, İstanbul doğumlu bir Türk’üm. Anne tarafından dedem bir Sakız mübadili. Babam tarafından dedem Milli Mücadele ile birlikte Ankara’yı desteklemiş, Söke Ziraat Bankası müdürü bir Osmanlı bürokratı. Anneannem de, 1911 doğumlu babam da İzmir’in işgaline tüm acıları yaşayarak tanık olmuşlar. 9 Eylül 1922 günü İzmir’in kurtuluşunu Kordonboyu’nda coşkuyla kutlamışlar. 
19 yaşında sosyalizmle tanışan, ülkemin emperyalizmden bağımsızlığı, demokratikleşmesi için verdiği savaşımda 12 Mart 1971 askeri darbesinden sonra Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlığından çıkarılarak yurtsuzlaştırılmış, 22 yıl sürgünde yaşamış, ancak 1992 yılı sonunda vatanına kavuşabilmiş sosyalist bir yurtseverim. 
Ben yurdumu her şeyiyle, toprağı, denizleri, ırmakları, ovaları, dağları, doğası, börtü böcekleri, balıkları, kuşları, tüm hayvanları, tarihsel mirası, her ırktan, her renkten, her dilden, her dinden, her mezhepten, her cinsel tercihten, inançlı mı inançsız mı bakmadan tüm insanları ile seven bir insanım. Yurtseverliğin “böyle bir şey”olduğunu düşünüyorum. Geleceğin Türkiye’sini çiçekleri çok renkli bir kardeş bahçesi olarak düşlüyorum. 
Bu ülkede çok şeyler gördüm, çok şeyler yaşadım. Kuşağımın, Deniz Gezmiş,Mahir Çayan, İbrahim Kaypakkaya, Sinan Cemgil gibi gençlik önderlerinin savaştıkları kırlarda, kentlerde faşist kurşunlarla, işkencelerle öldürüldüklerinde acılarını yüreğimin en derininde duydum. 
İstanbul-Cihangir doğumluyum, ilk çocukluğum bu semtte geçti; 11 yaşımdan sonra İstanbul- Moda’da yaşadım. Her iki semtte de Türk, Rum, Ermeni, Yahudi arkadaşlarım oldu. Kardeş gibiydik onlarla. 
İstanbul’un Kürtleri tanımadığı yıllardı. Onlardan “kuyruklu” diye söz edilir, “Çingene çalar, Kürt oynar” diye alay edilirdi. 
Hiçbir şey bilmiyorduk.