Bu fotoğraf çerçevelik

Görüyor musunuz sevinci...
Sadece sevinç mi?
Aynı zamanda gurur, mutluluk, tutku, hayata bağlılık...
Hele birkaç gün önce Futbol Milli Takımı’nın İzlanda karşısındaki o halini görünce...
Milyon dolarlık ayakların bence bu fotoğrafa çok iyi bakması ve özeleştiri yapması gerekir.
Bir de Polonya’yı eleyip finale yükselen Ampute Milli Takımı’nın maç sonrası verdiği cevap var ya, işte onu çerçeveletip duvara asmak lazım.
“Bizim primimiz milli bayrağımızdır...”
Bu çocukları alınlarından öpmek lazım...
Ama yetmez...
Bir de hak ettikleri primi vermek gerekir.
Hayallerini bizlerle paylaştıkları için, unuttuğumuz bazı değerleri hatırlattıkları için, bütün Türkiye’ye kocaman bir ders verdikleri için...

 
Doğrusu şu

KAZANMAK da, kaybetmek de hayatın içinde olan şey...
Dünya şampiyonasına katılmak da var, organizasyon dışında kalmak da...
Var da...
Magazin sayfalarından inmeyen, ünlü muamelesi çekilen o meşhur futbolcuların özel hayatlarıyla ilgili sayfalar dolusu konuşurken; başarısız sonuçlardan sonra tek kelime etmemeleri beni çileden çıkartıyor.
Biliyorum; sizler de benim gibi düşünüyorsunuz.
Futbolcuya magazin yıldızı gibi yaklaşılırsa olacağı da bu...
“Bu bütün dünyada böyle” diyebilirsiniz.
Değil...
Yabancı medyayı iyi takip edenlerdenim.
Sporcular genellikle sosyal sorumluluk projeleriyle toplumun önüne çıkıyor.
Doğrusu da bu...


 
Normalleşme ama nasıl

GALİBA son dönemde en çok duyduğumuz, kullandığımız kavram, kelime bu...
Normalleşme....