İnsanlığa veda

BAZI fotoğraflar hafızalarda kalır.

Tıpkı Bodrum’da deniz kenarına vuran Aylan bebek gibi... Suriye’deki iç savaşın sembol fotoğraflarından biriydi. Herkes gibi benim de gözümün önünden gitmeyen bir görüntüydü. Size birkaç fotoğraf daha hatırlatayım. Örneğin oyun oynarken Buca’da bir kurşunla aramızdan ayrılan Umut gibi... Aramızdan ayrıldığında beş yaşındaydı. Şimdi yaşıyor olsaydı; genç bir delikanlı olacaktı. 7 yıldır o kurşunu kimin sıktığını adalet bir türlü bulamadı. Geçenlerde bir dava vardı; mahkeme beraat kararı verdi. Silahı ateşleyen o kişi miydi, yoksa bir başkası mıydı, adalet emin olamamıştı. Ama ne fark eder ki... Umut bugün aramızda değil. Koşamadı, oynayamadı, arkadaşları gibi ilkokula, ortaokula gidemedi. Hayallerini gerçekleştiremedi; ailesi onun büyüdüğünü göremedi. Umut’un da fotoğrafları benim hep aklımda, hafızamda...

Yine bir başka fotoğraf... Serviste unutulan Alperen... O da çok küçüktü, küçücüktü, daha üç yaşındaydı. Ve bu kısa hayatında verdiği o pozlar benim hafızamda... Serviste unutuldu ama ben onun yüzünü unutamadım. 

Ve... Sakarya’da dört ayağı ile kuyruğu kesik halde bulunan yavru köpeğin son bakışları da öyle... “İnsanlığa veda” dedirtecek kadar içimizi burkan bir fotoğraf oldu. Birkaç gündür sosyal medya yıkılıyor, imza kampanyaları düzenleniyor. Konuşalım, imza atalım ama acaba bir şeyler değişecek mi? Çok emin olamıyorum. Çünkü bir olay yaşanıyor, medyaya yansıyor, “Daha kötüsü ne olabilir ki...” diye insan düşünüyor. Ama bir süre sonra daha felaketi oluyor, daha iğrenci yaşanıyor. O yüzden kampanyalar yapalım ama bunun ötesinde yasalarımıza bir bakalım. Çünkü caydırıcı olmadığı sürece hepimizin yüzünü kızartan bu olaylar bitmiyor, devam ediyor. Şimdi siyasilerimiz seçim derdinde, oy peşinde... Ancak şunu söylemeliyim. Asıl seçmenin dikkatini çekecek, oyunu kullandıracak işte bu meseleler... Yani toplumsal, sosyal olaylar... Bu olayları azaltacak, caydırıcı önlemleri artıracak sözler bence en fazla prim yapacak seçim vaatleridir. Yüzümüz yine kızardı, insan olduğumuzdan utandık. Ne olur bu canilere izin vermeyin...