Kayış attırmak!

Sanırım 1980'lerin başıydı ve Ramazan ayıydı. Bazılarımız tek haneli yaşların sonunda, bazılarımız 10'lu yaşların başındaydık.

Mahallenin çocukları (üst kattaki gülsuyunu bitirdiğimiz ve birbirimize ayak gıdıklama gibi şakalar yaptığımız için kovulduğumuz günleri saymazsak) Ramazan boyunca her akşam Teravih için camide toplanırdık.

O gece teravih sonrası harmana patos gelecekti.

Rençberlik başlı başına zordu ama patos en zoruydu. Bir tarafta samanın tozu, diğer tarafta motor (traktör) ile patosun gürültüsü, insanın sinirlerini bozardı

Biz çocukların patosa sap atmasına izin verilmezdi. Zira çocuklar için çok tehlikeliydi. Kayış atabilirdi, dirgen elimizden çıkıp sapla birlikte patosun içine düşebilirdi, kayışın bağlandığı kasnağa çarpabilirdik, ayarında sap atamayıp kayışın atmasına neden olabilirdik.

O yüzden bizim yaşlarımızdaki çocuklara patos sırasında üç iş düşerdi:

Tayayı (yığını) sapları patosa atan kişinin önüne indirmek,

– Elekten geçip kovaya dolan buğdayı ya da arpayı harman yerindeki çuvallara taşımak,

– Samanı samanlığa düzgün bir şekilde yaymak.

Tayayı boşaltmak daha az gürültülü ve tozsuz olduğu için tercih edilebilirdi ama beş altı saat boyunca kesintisiz yapılan bir iş olduğu için çok yorucuydu.

Kovaya dolan buğdayı taşımak görece daha kolaydı ama elek samanın çıktığı bölümün altında olduğu için tozdan geçilmezdi.

Samanlığı düzeltmek en pis işti ama genelde patos sonrasına kaldığından hiçbir çocuk bu işten kaçamazdı.

Ben bunları düşünürken cemaat dua aşamasına gelinmişti. Bizim çocuklardan biri Şavşat göçmeni dindar arkadaşımıza “duada ne diyeceğiz” diye sordu. O da “ne olmasını istiyorsanız onu söyleyin” karşılığını verdi.