“Yaşamak bayramdır”

Arife günü, kendimi Zeki Alasya ve Metin Akpınar’ın oynadığı “Petrol Kralları” filmini izlerken buldum. Vakit hayli geçti, gözlerim kapanıyordu ama o şen kahkahaların atıldığı son sahneyi görebilmek için direniyordum.
Kim bilir kaç kez izlemişimdir o sahneyi.
Aslında son derece klişe, son derece yavan bir sahne.
Ancak mahalle dayanışmasını, içten insanları, henüz betona teslim olmamış İstanbul’u, bütün olumsuzluklara rağmen mutlu ve umutlu olunan güzel, neşeli günleri yansıttığı için izlemeye doyamıyor insan.
Bayramları tatil için fırsata çeviren beyaz yakalı bir arkadaşıma dün Petrol Kralları’nı izlediğimi söyledim ve “Yaşlandıkça geçmişe duyduğumuz özlem artıyor galiba” dedim.
Güldü ve “aramızda kalsın ben de çok izlerim” dedi.
“Klişe gibi görünüyor ama değil. En çok o masumiyeti ve sıcaklığı kaybettik ve arar olduk” diye devam etti.
Haklıydı.
İnstagram hesabımda (Deniz_Zeyrek) paylaştığım geçmiş hikayelerine gelen tepkilerden, bu tespit konusunda yalnız olmadığımızı biliyordum.
Ülkede 17 yıldır muhafazakar bir parti iktidarda ama geleneklerimiz dahi eski sıcaklığını ve masumiyetini kaybetmişti. Daha da fenası, sahip olduğumuz olanaklar artarken yaşama sevincimiz azalmış, “neşeli günler” geride kalmıştı.
Çocukluk arkadaşıma “çocukluğumuzdaki arife günlerini hatırlar mısın” dediğimde “Unutmak ne mümkün, sarılıp yattığımız Esem Sporların kokusu geliyor aklıma” diye bastı kahkahayı.
Benim bayram ritüelim, bütün mahallenin “balon fırın”larını tamir etmekti.
Tellerini kiremitler arasındaki kanallara tek tek yerleştirir, bağlantılarını sağlamlaştırırdım. Fişe takıp tellerin kızardığını gördüklerinde çok mutlu olurlardı. Ücreti ise o fırınlarda pişen kokusu başımı dö...