Elimi çeneme dayayacağım

ARA GÜLER’i de anılar kervanına uğurluyoruz. İnsan Ara Güler’le foto muhabiri Ara Güler’i birlikte düşündüğümde, acım katlanıyor. Fotoğrafımı çekerken, “Elini çenene daya” derdi. Öyle çektiği fotoğrafıma bakıyorum.

Anılarından söz ettiğinde bunu bir böbürlenme, bir övünme üslubunda anlatmazdı. O, işin içindeki mizaha değinir, o yanıyla sohbeti çekicilik kazanırdı.

Bazı dostlarım var ki, ne zaman tanıştığımı anımsamıyorum. Sanki doğduğum günden beri tanışıyorduk. Ara Güler de bunlardan biriydi.

Hayatını fotoğraflardan çıkarabilirsiniz, her fotoğraf karesi onun yaşamından bir andır.

Her şehrin bir sanatçısı vardır.

Onun fotoğraflarını görmeden o şehri tanıyamazsınız. Ara Güler benim için bir İstanbul şairidir. İstanbul’un yaldızlı görkemini pek çekmemiştir, çünkü gerçek İstanbul o değildir. Bir kar tipisindeki köprü, eve koşanlardan geriye kalan bir yalnızlığın fotoğrafıdır.

Eski İstanbul’dan bugüne uzayan görsel tarihi o çektiği fotoğraflarla yazmıştır.