Tanpınar üzerine

Sanırım bu adlardan biri de Ahmet Hamdi Tanpınar.

Tuhaf* dergisi bu sayısında ona geniş bir yer ayırmış.

İlk yazı Orhan Pamuk’un.

Nobel Ödüllü yazarımızın ilk cümlesi şu:

“Benim için 20. yüzyılın en büyük yerli yazarı Ahmet Hamdi Tanpınar’dır. Doğu ile Batı arasına kendi vicdan azabını, sessiz hüznünü yerleştirerek, Tanpınar eserine olağanüstü bir hakikilik duygusu vermiştir.”

Gerçekten de onun romanlarını okurken, kendi benliğimizi sorgularız. O ruh halini yaşarız.

Tanpınar, romana çatışma içindeki kahramanları armağan etti. Hemen hemen hepsi, yol ağzında, tercih kâbusunu yaşamışlardır.

Yurtdışında Tanpınar ne kadar tanınıyor?

Ayça Örer’in yazısından, konuşmasından bunu öğreniyoruz.

“Alexander Dawe, Ahmet Hamdi Tanpınar sayesinde çevirmenliğe adım attı. ‘Saatleri Ayarlama Enstitüsü’nün İngilizce çevirisiyle MLA Louis ödülünü kazandı.”

1961-1962 yılları arasında Tanpınar’ın öğrencisi olan Prof. Dr. İnci Enginün, Işıl Cinmen’in sorularını yanıtlamış.

Enginün, onun edebiyattaki önemini vurguluyor, kişiliğinin özelliklerine de değiniyor.

“Neden 2017 yılında hâlâ onu konuşuyoruz?” sorusunu Enginün şöyle cevaplıyor:

“Tanpınar, Türkiye toplumunu daha çok uzun yıllar meşgul edecek bir yazardır. Ömrü boyunca meşhur olmak istemiş. Şöhretin peşinden koşmuş. Yaptığının değeri bilinsin istemiş, ama şöhrete de şöhretin getireceği paraya da kavuşamamış. Ama taviz vermeden yaşamış.”

Selim İleri, ‘Kırk Yıl Önceki Tanpınar Notlarım...’da 11 maddede onu tahlil ediyor.

Şu cümlesiyle özetliyor:

“Acı yalnızlık duygu...