Ahmet Turan Kul’un zamanı

Ahmet Turan Kul, derinlikleri olan bir şairdir. Bu toprakların ozanıdır.  
Türkçeyi pınarlarından içmiştir. Türkçe, bütün geçmişiyle O’nun şiirindedir.
Ama Türkçe şiirini, Farsça ve Arapça çağrışımlarıyla okuyabilirsiniz.
Hatırladığıma göre Muşlu, ama Antalya’da oturuyor.
Ve Asya’nın şairi.
Türk halk şiirini, Divanı, Batı Asya’nın medeniyet tarihini derinlikleriyle bilir.  
Kusuru, aşırı alçak gönüllü olmasıdır. Gönlü toprakla birdir. Ama yüce gönül de budur işte.
Ama hiç belli etmeksizin gururlu ve onurludur.
Bütün serveti, bir lokma bir hırka.
Olağanüstü zenginliği işte o lokmada ve o hırkadadır.  
Yedi iklimde,  5 milyar insanla paylaşacak kadar lokması ve hırkası vardır.
Bir derviş, bir ermiş.   YOLU OLAN ŞAİR
Bu köşede yazmıştım. “Yolu olan yorulmaz” saptaması onundur.
“Yolunu seven yorulmaz” diyecek olursanız, yine Turan Kul’undur.   
“Eşeği semer yorar, yol yormaz” gerçeğini de O’ndan öğrendim.
Biraz Yunus’tur, biraz Nasrettin Hoca’dır ve Mustafa Kemal’in erenlerindendir aynı zamanda.
Firdevsî’nin Şahnamesini manzum olarak Türkçe yazıyordu. Kaç bininci dizeye geldi, şu anda bilmiyorum. Ama sabırlıdır, yapar. “Pirincin Maosu” şiiri de onundur.
Kişiliği olan bir şairdir Ahmet Turan Kul. Gösterişi yoktur ve olamaz. Ama nice fiyakalı şairi cebinden çıkarır.
Şu anda hangi şair, hangi meyhanede, hangi imgeleri yakaladı bilemiyorum ve merâk da etmiyorum, ama Ahmet Turan Kul, hayatın bir yerinde, bütün Asyalılar gibi gözlerinin...