“Ben bu durumdan utanıyorum, maalesef sözün bittiği yerdeyiz”

6 Şubat sabah Pazarcık merkezli 7.8 büyüklüğünde deprem olduğunu öğrendiğimizde can kaybının hasarın nerelere tırmanabileceğini tahmin edemiyorduk. Kısa sürede deprem bölgesinden gelen haberler, fotoğraflar, videolar 10 ilimizde taş üstünde taş kalmadığını, depremin çok büyük bir felakete sebep olduğunu, korkunç bir trajediyle karşı karşıya olduğumuzu ortaya koyuyordu.

Kıyamet kopmuş gibiydi. Binlerce insanımız enkaz altındaydı, deprem on şehrimizi yutmuş gibiydi, ama sadece gördüğümüz kadarını biliyorduk ve gördüğümüz kadarı bile korkunçtu.

Gaziantep Belediye Başkanı Fatma Şahin, depremin ilk saatlerinde yıkımın büyüklüğünü anlatırken İslahiye’yi örnek vererek “60 bin kişilik ilçenin yarısı yok, ben böyle bir felaket görmedim” demişti. (6 Şubat)

Depremin büyük bir trajediye dönüşeceğinin ilk işaretini bir baba ve kızı vermişti aslında.

Fotoğrafı hatırlayın, bir baba vardı, enkazın altından kendisi çıkmış, kendi imkanlarıyla küçük kızını kurtarmaya çalışıyordu. Küçük kız babasıyla konuşuyordu, canlıydı. Enkazın altından küçük elleri görünüyordu. Çevredeki bütün vatandaşlar o küçük kızı kurtarması için babaya yardım etmeye çalışmışlardı...