Çamur gazeteciliği

Sene 2008’di. Herkesin, her türlü sıkıntıyı “Ergenekon Terör Örgütü”ne yükleyip, aradan sıyrıldığı günlerdi.

O gece de aynısı oldu. Mehmet Acet’in Ülke TV’deki “Gazeteciler Programı”nda herkes Ergenekon’a yükleniyordu. Neredeyse sokaktaki trafik düzenine kadar hangi problem varsa Ergenekon’un işiydi!
Dayanamayıp, “Ergenekon, Ergenekon, diyorsunuz da… Ergenekon, doğrularla yanlışların karışımı” değerlendirmesini yaptım.
Sen misin bunu diyen?..
Ağır makineli tüfek saldırısı gibi bir atışla karşılaştım. “Çete, çete” diyorlardı. Hatta üstü kapalı olarak beni “Çeteye destek vermekle” suçluyorlardı!
Yine dayanamadım, “Çete mi?” dedim:
-O zaman Türkiye’de bir çeteler savaşı var.
Olacak iş değildi. Onların biat ettikleri, attığı her adımını alkışladıkları ve “kutsal” gördükleri bir yapıya dil uzatmıştım.
Saldırılar devam etti.
Yetmezdi, bunun bir de bedeli olmalıydı. Aradan kısa bir süre geçti; çalıştığım gazetedeki işime de son verildi.
Çok da tın!
Ama bu kadarla kalmadı. Tazminatımı alamadım. Çünkü operasyonun taşlarını aylar önceden döşemişlerdi. Hukuka aykırı olarak aldığım aylığı düşürmüşlerdi. Tazminatı da o miktar üzerinden hesaplayıp “kul hakkına” tecavüz etmişlerdi.
Önüme komik bir miktar koyup o tazminatı kabul etmemi istiyorlar ve dayatıyorlardı. “Olmaz” dedim, mahkemeye gittim, hakkımı söke söke aldım.
Bu da olacak iş değildi! Herkesin onlardan ürküp çekindiği, kimsenin “gözünün üstünde kaşın var” bile diyemediği bir dönemde, adamın biri çıkıp karşılarına dikilmişti.
Bunun da bir bedeli olmalıydı!