Kılıçdaroğlu’nun ölüme giden arkadaşları

Fotoğraflara baktım, Victor Hugo’nun Sefiller Romanı’ndan çıkmış gibiydiler. Bezgin ve bitkin görüntüleri vardı. Üstelik yaşları da “çoluk-çocuk” değerlendirmesi yapacak kadar küçüktü.

Onlar için iyi niyetimizi biraz zorlarsak, “dünün katilleri” ve “bugünün pişmanları” değerlendirmesini yapabiliriz. Olaya daha gerçekçi bakarsak, korkunun galebe çalıp, can derdine düştüklerini söyleyebiliriz.

Nusaybin’de sefil bir halde beyaz bayrak sallayarak teslim olan PKK’lı gruplardan bahsediyorum. CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu “arkadaşlar” demişti ya, onlar.

Ölmek için gönderildiler oraya. Biz biliyorduk bunu. Hiç şansları yoktu; defalarca söyledik ve yazdık. Piyondu onlar. Nihayet kendileri de farkına vardılar.

Artık, New York Times gibi gazetelere yaptıkları açıklamalarda gerçeği kabul ediyor ve söylüyorlar:
-Hendek kazıp baş kaldırmak yanlıştı, delilikti.

Tabii bu gerçeği halen kabul etmeyen, bu çocukları halen ölüme sürmek isteyenler var. Onlar, Kandil’deki terör baronları ile siyasi uzantıları. Bir başka sıkıntı da CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu gibi yaşananları görüp de ders almayanlar.

Şimdi, “Kılıçdaroğlu da nereden çıktı, ne ilgisi var?” diyenler olabilir.
Daha önce “Başkanlık sistemini kan dökmeden getiremezsiniz” sözünü söylemişti ya! Devam etti, “Sokaklara çıkacağız, itiraz edeceğiz” dedi:

-Siz de TOMA’larınızla, silahlarınızla, ordunuzla, polisinizle bizi ezmeye ve öldürmeye çalışacaksınız. Ancak bizi öldürürseniz bu sistemi getirebilirsiniz.

Laf mı şimdi bunlar? Olacak iş mi?

Başkanlık Sistemi sokakta gelmeyecek ki, sokakta karşı çıkılsın. Meclis’te ve sandıkta olacak. Milli irade “evet” derse gelecek.

Kimse kusura bakmasın ama bu sözler demokrasi dışı ağır bir tehdittir. Milli iradeye karşı çıkmaktır. Anarşi ve terör tahrikçiliğidir.