‘Kültür üzerine’: Cehalet kültürü

Geçen pazar günü anılar yerine “Öğrenilmiş Çaresizlik” konusununikincisini yazdığım için, güncel olaylardan esinlenerek aktardığım anıları bugüne aldım.

***

“Kültür Üzerine” benim kitaplarımdan birinin adı... 
Daha doğrusu kültür üzerine yazdığım dört-beş kitaptan ilkinin adı. (“Kültür ve İletişim”, “Demokrasi ve Kültür” “12 Eylül Kültürü” ve benzeri, kültür üzerine yazdığım başka birçok kitap daha var.) 
Sonradan Hilmi Yavuz da aynı isimle bir kitap yayımladı ama üzerinde durmadım... 
Sadece hakkımda yalan yanlış dedikodular yapıp, haftalık bir dergide, üstelik babama da dil uzatarak saldırıda bulununca, bu gerçeğe de işaret eden efendice bir göndermede bulundum. 
(Meraklısı, Google’a veya doğrudan internet sitem www.kongar.org’un 
arama motoruna girip ne yazmış olduğuma bakabilir: “Hilmi Yavuz Hilmi Yavuz’a karşı.”)
Hilmi Yavuz, sonradan, 15 Temmuz kalkışması bağlamında Zaman Gazetesi yazarı olarak Cemaat ilişkisi dolayısıyla gözaltına alındığında buna şiddetle karşı çıktım ve tahliye edilince de bunun doğru bir karar olduğunu vurguladım.

***

“Cehalet Kültürü” konusundaki bir yazıya Hilmi Yavuz üzerinden bu kadar uzun bir giriş yapmamın nedeni, onun canlı bir televizyon programında söylediği “Bir dışımızdaki gerçek vardır bir de kalbimizdekihakikat” sözlerine gönderme yaparak “Cehalet kültürü” dediğim olguyu açıklamak: 
Hilmi Yavuz bu sözleriyle, dışımızdaki nesnel, objektif gerçek ile kimliğimizden ve toplumsal koşullanmalarımızdan (dinimiz, milliyetimiz, ideolojimiz gibi) gelen inancımız arasındaki farka işaret ediyordu: 
Benim vurgulamak istediğim nokta da tam burada: