Memlekette iyi şeyler de oluyor

Ama bunları yazmak "prim" yapmıyor.
İki yüz yılın biriktirdiği aşağılık duygusu ve "mazoşizm" ha deyince aşılamıyor. Üstelik iyi şeyleri yazınca muhalif basının iti köpeği "hükümet yandaşı" diye üstüne saldırabilir...
Yakınmayı çok seviyoruz. Sürekli ağlayacaksın. Durumunun iyi olduğunu çaktırmayacaksın, ya borç isterler ya nazar değer.
Hani Alman'a rakı içirmişler de, iki kadehten sonra "ne olacak bu Almanya'nın hali" diye ağlamaya başlamış ya...
Biz de Ankaraİstanbul yolunu bir buçuk saate, İstanbulİzmir yolunu üç saate indirir, sonra da "battık bittik mahvolduk" diye ağlarız.
Huyumuz kurusun. Dilenciyi silkelersin, dört apartman dairesinin tapusu dökülür.
Kitap okunmuyor deriz, dandik romanın satışı yüz elli bine vurur. Tiyatro öldü deriz, tiyatrolar her akşam lebalep. Sinemamız yok deriz, Cannes'da birinci oluruz.
Cahil halk oy vermeyi bilmiyor deriz, halk partisini on dört yıl kesintisiz iktidarda tutar.
Emekçi halkın parası yoktur, komedi filmine beş milyon bilet kesilir.
Devrimci çuf çuf dumanlar salan "kara trenini" özler, beş milyon köylü uçakla tanışır.
Bize Nobel vermiyorlar deriz, üç kişi birden alır.
Donumuza kadar herşeyi Amerika veriyor derler, tank yaparlar, uçak yaparlar.
Bir arkadaşım var, on dört yıldır "az kaldı, Tayyip gidiyor" diye bekliyor. Cem Uzan da bana "halk uyandı, bu sefer AKP gidiyor" demişti.
Bunu 2003 yılında söylemişti. Sonunda Tayyip köşke, o da Fransa'ya gitti.
Genç Parti'nin bir milletvekili adayı da, meclise giremeyince "bu millet adam olmaz" demişti, ismi lazım değildir.