Kılıktan kılığa gericilik!

“Cumhuriyet neden önemli” sorusunu hâlâ sormak acı elbette. Kimilerine göre yanlış kurulmuş Cumhuriyet, oysa dönemin koşullarına bakıldığında mucize gerçekleşmiş. Dış düşmanla mücadele olanak yaratmış, son derece zeki biri olan Mustafa Kemal, büyük hayali Cumhuriyeti kurmayı başarmış. Devrimdir Cumhuriyetin kurulması, hep vurguluyorum. Sandıktan ne Mustafa Kemal çıkardı o gün, ne de Cumhuriyet! Yazık ki büyük kitleler yararına olan gelişmeleri hemen kavrayamıyor. Padişahın mülküdür içinde yaşayan herkesle birlikte devlet. Mesele mülk, kul olmaktan çıkıp bağımsız karar veren bireye varmaktır. Doğrusu bunun başarıldığı konusunda da derin kuşkularım var. Bugün de seçime girse Mustafa Kemal sandıktan çıkmaz, emin olun! Devrimcilerin yazgısıdır bu.
Demokrasi iyi bir yönetim biçimi değil. Daha iyisi gelene dek bununla idare edeceğiz. Kaldı ki bizde demokrasi uzak hayal. Yığınlar, vasatlık, cehalet, bayağılıkta uzlaşır, sonucunda sandıktan hep kendine benzeyen çıkar. Felsefecilerden oluşan yönetim biçimi de pek cazip olmazdı kuşkusuz, ancak aydınlanma değerlerinin egemen olduğu düzene gereksinim duymak hakkımız. Saray varsa soytarı da olacak elbet. Yeniden saray günlerine döndüğümüze göre kul olmaya dünden hazır birileri öncülük edecekler. Diyeceğim: sultanın mülküne dahil olmaya rıza gösteren kimseler ile kavga etmek zorundayız.
Seçkinler memleketi yönetsin gibi tez öne sürecek değilim. Ancak eğitimli, iyi yetişmiş insanlardan oluşan toplum istemek hakkımız. Bu nasıl olacak? Elbette ideolojik tercihle... Başka türlü söylersek, eşitlikçi demokrasi (sosyalist) olabilmesi için çabalamalıyız, buna uygun eğitim düzeni kurmalıyız. Peki, şimdiki milli eğitim ne tür insan yetiştiriyor? Tam da saraya, sultana uygun bir müfredat söz konusu! Din dersi dayatması insan haklarına aykırı, lakin artık salt din dersleri değil tüm dersler benzer yöne işaret ediyor. Bilimden uzak...