Siyasal İslam öldürür!

Dün “Dünya Barış Günü”ydü, kimi göstermelik, kimi içten kutlamalar yapıldı. “Barış” demenin suç olduğu coğrafyada, iyice içi boşalmış haldeyken kavramın, inatla, yüksek perdeden dile gelmek önemli. Her gün biraz daha büyüyor sancı, ağır ağır, belki farkında olmadan ölüyoruz. Toplum yaşamının oksijeni “özgürlük”tür. “Barış” için demokrasi gerekir, kişiler kendilerini yurttaşlık bağıyla, eşit olarak ait hissetmek ister devlete. Devlet kutsal değildir. Mutlu yaşamak için araçtır. Oysa bizde kişinin ne hissettiği, düşündüğü önem taşımaz. Soyut bir devleti yaşatmak için ölürüz, öldürülürüz. Kuşkusuz sınırların kalktığı, sömürünün olmadığı bir dünya düşlemeye devam ediyoruz. Henüz çok uzağız! Yakılan Erdoğan posteri
Geçen gün Suriye’den kaçan cihatçıların yoğunlukta olduğu bir grup sınırımıza dayandı. Askerle sıcak çatışmaya girecek kadar ileri götürdüler işi. Çaresizlik yaptırır her şeyi. Ellerinde Erdoğan posterleri vardı, yaktılar, hakaret ettiler. Kendini kandırılmış hisseden, bol katilli, toplama bir grup. Yazık ki içlerinde masum insanlar da var, bu hesaplaşmada ağır bedel ödüyorlar. Suriye ordusu Rusya desteğiyle toprak bütünlüğünü sağlamak için sona geldi. Sorun bizimdir artık. Daha düne dek kahraman görülen Erdoğan’ın, şimdi düşman sayılmasının nedeni elbette siyasal İslam pragmatizmidir. “Bumerang” döndü, onu vuruyor.
Suriye ile sıcak çatışmaya girebiliriz. Bu siyasal tercih anlamına gelir. ABD’ye “Senin izindeyim, senle beraberim” demenin en kısa ve tehlikeli yoludur. İki küresel güç arasına sıkışan Türkiye, tuhaf ve zor bir dönemeçte! Düşünün devlet başkanı hangi ülkeye gitse, mutlaka bir şey alıp dönmek zorunda kalıyor. Kimi kullanamayacağımız savunma sistemi satıyor, kimi parasını ödediğimiz füzeyi bile vermiyor. Hazin son bu! Ne saygınlığı kaldı ülke...