Zehirlenen bayram...

Küçük kız çocuğu evin sevgilisiydi.
İki erkek çocuktan sonra doğan sevimli kız, evin neşeli küçüğü, ağabeylerinin gözdesi olmuştu.
Bir Kurban Bayramı’nın günlerce öncesinde alıp bahçeye bağladıkları koç, küçük kızın en sevdiği canlı olmuştu. Onu eliyle besliyor, verdiği üzümleri yerken sevinç duyuyordu.
Ama bayramın birinci gününde bu sevgili hayvanı işte şimdi kesiliyordu. Küçük kız donup kalmıştı. Ağlayarak kaçtı.
Sonra, bütün aileyi şaşırtan bir şey oldu. Küçük kız konuşmuyordu. O şen şakrak kızımız konuşmuyor, ağzını açtığı zaman koç gibi meliyordu.
Ağzından sadece bu “meee” sesi çıkıyordu. Aile telaşlandı. Doktorlar, psikologlar, konuşma terapistleri hiçbir çare bulamadılar. Küçük kız melemeyi sürdürdü.
Aslında, kurban edilen sevgili koçunun yasını tutuyordu.
Bir yıl böyle geçti. Sonra yas hafifledi, ama “o” artık et yemeyi reddetti.
Tanınmış, çok sevilen bir ailenin küçük kızının yaşadığı olayı gene bir bayram günü bize anlatan-artık yaşlanmış-hanımefendiyi dinlerken donup kalmıştım.
Anlattığı kendi yaşadığıydı.
Şimdi hiçbiri hayatta değil. İki sevgili ağabeyi de, kendisi de yaşamlarını bize bırakıp aramızdan ayrıldılar.
Ama bu yaşanmış kurban olayını unutmam, unutamam.

*** Kurban Bayramı, paylaşmanın, dayanışmanın bayramıdır.
Ama bu bayram, doğanın kurban edilişiyle zehirlendi.
Bu bayram, bu ülkenin duyarlı insanlarına zehir oldu.
Bu bayram, siyanürle zehirlendi.