15 Temmuz'da ölümü göze aldık, çünkü…

Niye 15 Temmuz bizi böylesine birleştirdi, niye o gün hain darbecilere karşı, sonumuzu düşünmeden, öfkeyle ve hınçla kendimizi yollara attık, şehitler, gaziler verdik?” Sorunun öneminin herkes farkında; araştırmalar, anketler yapılıyor. Cevaplar, tahmin edeceğimiz gibi: “Vatan, millet için”, “din için”, “devlet için, bayrak için”, “demokrasi için”, “Cumhuriyet için”, “Reis için”… Bazı ifadeler ve yorumlar ise doğrudan doğruya, 1960'lara kadar gidiyor, harekete geçirici güç, Menderes'i darbecilerden koruyamamanın suçluluk duygusu olarak ortaya konuyor. Bu soruya en iyi cevap verme şekli, bizzat hayatın kendisinden, o gün yaşananlardan yola çıkmak…
15 Temmuz'da, akşam yemeğinde dışarıdaydım. Eşim ve çocuklar yazlıktaydı. Erken döndüm, evde yalnızdım. Yeni kitabımın taslağını bilgisayarda gözden geçirirken, o kötü ünlü uçak seslerini duyup, “Hayırdır, inşallah” dedim. Sosyal medyayı açtım; köprünün ayağına gelen askerlerle ilgili mesajlar düşmeye başlamıştı. Önce “terör saldırısı” yorumları baskındı (sanıyorum darbeci alçaklar da soranlara böyle diyorlarmış). Çok geçmeden darbe olduğu netleşmeye, televizyonların bağlandığı Başbakan'ın ve bazı bakanların “küçük bir grubun kalkışması” mesajları dolaşıma girdi. Zaplamayı bırakıp, TRT'de kalmaya karar verdim. Vermez olaydım, spikerin “keşke yüreğime taş basaydım da okumasaydım” diye zorlandığı her halinden belli olan bildiri okundu.
Evet, artık kesindi. “Yok, bu sefer o kadar kolay olmayacak, bu milleti teslim alamayacaksınız” dedim. İçimde volkan gibi yükselen öfke, en hâkim duygumdu. Milyonlarca insanın benim gibi düşündüğünü hissederek, hemen sosyal medyadan “Sakin olalım, darbeci çeteye karşı güçlerimizi birleştirelim, dayanışmaya ve mücadeleye hazır olalım!” mesajını gönderdim (Galiba bu, darbeye karşı mücadele