Kutlu ve mutlu

Ramazan boyunca ölüm üzerine düşünüp yazmaya çalıştık. Bayrama ulaştık çok şükür. Son gün olsa da şu güzelim bayram gününe bir mutluluk yazısı iyi gitmez mi?

Mucize arayanlara, olağanüstü şeyler peşinde koşanlara hep hayretle bakmışımdır. Nasıl bir körleşmedir, bakıp da görememektir onlarınki! Tabiatı görmezler mi, insanın dil ve düşünme yeteneğine, hayatın kendisine, bizatihi kendilerine, şahsi varlıklarına bakmazlar mı? Muhteşem bir ahenkle akıp giden devir daim, namütenahi süren bir oluş ve bozuluş, önümüze serili duran, bizim iradi tercihimize bırakılmış birçok yaşantı ihtimali, şaşırtıcı bir imkân zenginliği...

Duygularımız, iç dünyamızdaki renk cümbüşü... Bizi yaşadığımız olayların seyrine uygun bir haleti ruhiyeye boyayıp duruyorlar. Bir kapı yüzümüze kapanırken bir başkası sonuna kadar açılıveriyor. Buna rağmen ne herc ü merc, ne kargaşa! İstisnai kişilikler ve yaşantılar var elbette ama çoğumuzun psikolojisi, tıpkı sağlıklı bir kalbin elektrosu gibi hep belli bir düzen içinde. Büyük acılar ve sevinçler, arada bir iniş çıkış yapıyorlar.