Müsrif

Nasıl cimrilik ve para hırsı, modern para ekonomisinde hem bambaşka bir hal almış hem de palazlanmışsa, aynı sonuç cimriliğin tam karşı kutbundaymış gibi görünen, insanın bir başka tavrı ve kişilik özelliği olan müsriflik için de geçerli. Hesapsızca tüketme, har vurup harman savurma, israf etme, modern para ekonomisinde yepyeni bir anlam ve aura kazanıyor, palazlanıyor.
Tıpkı cimrilik ve infak etmeden istiflemecilik gibi müsriflik de dinde çok açık biçimde kınanan, istenmeyen hallerden. “İsraf ederek saçıp savurmak”, Kur'an-ı Kerim'de birçok ayette kınanıyor (En'am/141, Araf/31, İsra/26) akrabayı, yoksulu ve yolda kalmışı gözetmeksizin “saçıp savuranlar, şeytana kardeş olmuşlardır” (İsra/27) diye niteleniyor.
Olağan şartlarda yaşayıp giderken, hayatın mutat iştigali sırasında hiç de öyle olmadığı halde, birden bire savurganlaşmaya başlamak, pek akıllı insan işi değil. Böyle bir davranış görüldüğünde mutlaka psikolojik rahatsızlıklardan anlayan bir uzmanın rehberliğine başvurmakta fayda var. Ama zaten müsriflik dediğimiz davranış da kendisini, bazı psikolojik rahatsızlıklarda ortaya çıktığı gibi, devrevi bir belirti olarak göstermiyor. Müsrif insanın savurganlığı, öyle arada bir gelmiyor; hayatın her anında, hemen her nesneye karşı olan, yaygın ve kapsayıcılıkla karakterize bir tutum. Müsrif kimse, bizzat israf etmenin kendisinden zevk alıyor, hoşlandığı her ne olursa olsun, işine ne kadar yarayacağına bakmaksızın paraya kıyıp onu satın almak istiyor. Peki, ama insan ne muratla israf etmeye yeltenir, niye yapar bu davranışı?
Öncelikle belirtelim, müsrifin müsriflik yapabilmesi için parası olması şart. Parası var ki, hoşlandığı nesneye sahip olmak istiyor, sahip olmaktan haz alıyor. Pinti kişinin haz akışı, sadece parası olması aşamasına saplanıp kalmışken yani pinti parasını seyretmekten en çok hoşlanırken müsrifi mutlu eden, daha ziyade ikinci aşama yani harcama. Pintilik