Siyasetçi, hangi köşe yazarını okuyor?

“Bu ülkede edebiyat daha çok mizah ve şiir demektir... Varsa yoksa mizah ve şiir! Genellikle kitleler halindeyken sağlanan beğeni; kısa ve ani kahkaha ve ışıltılar. Cümbüş. Karnaval. Ağdalı söz. Retorik. Hayranlık ve alkış. Sükut, sabır, ince ve derin düşünce, yoğun akıl; aman onlar uğramasın semtimize! Kabileler halinde, birbirimize verdiğimiz destekle yaşarız. Uzayan kol bizden olsun deriz, kendi adamımızı yüceltir, öteki kabileden olanların yerin dibine batması için elimizden geleni yaparız. Kabilevi davranma yeteneğimiz sınır tanımaz; parlak bir adamın arkasında kümeleniveririz; yeni kabileler oluştururuz hemence. Yücelttiğimiz adamımız da bize uygun davranır, o da sahip çıkar kabilesine; gönlümüzü hoş tutacak sözler eder; öteki kabile reislerini söz düellosunda yenebilmek için keskinleştirir dilini ve zekâsını. Biz onu alkışlarız, o bizi hayran bırakır; böylece yaşar gideriz. Düşünce ve edebiyat hayatımız da bu arada bozkırlaşmışsa ne gam! Mutluyuz biz kabilemizde, kabilemizle.