Travmanın ihanet boyutu

Türkiye, gerek doğal afetler gerek insan eliyle meydana gelenler çerçevesinde tam bir travma ülkesi. Sürekli travmalara maruz kalmaktan olsa gerek, bağışıklandığımızı ve bize bir şey olmayacağını öne süren bir sözümüz bile var. “Acı patlıcanı kırağı çalmaz!”… Keşke bu sözümüz doğru olsaydı ama değil. Travma araştırmaları tam tersini gösteriyor. Ne kadar çok travmayla, acıyla karşılaşıyorsak her seferinde psikolojimiz, bırakın alışmayı, daha çok yaralanıyor.
Travmalar bize bir şey yapmaz, yaşayıp gidiyoruz sanırız ama “travma sonrası stres bozukluğu” dediğimiz oldukça sıkıntılı psikiyatrik rahatsızlığa yakalanan insanlarımızın neler çektiğini bilmeyiz. Ateş, gerçekten düştüğü yeri yakar, yüzlerce insanımızın dünyası zehrolur… Her felaket, bir kaybı ve matem tepkisini de beraberinde getirir. Matem, gereği gibi yaşanamazsa, dert içimizde birikir, apseleşir. Travma ve matem zamanları, duygusal bir girdabın yaşandığı, öfke ve kabullenmenin zor olduğu zamanlardır. Böyle zamanlarda provokasyon çıkarmanın kolaylılığını bilenler pusuya yatarlar. Özellikle insan eliyle yapılmış travmalarda, sorumlular bulunup adil biçimde yargılanmazlarsa kamu vicdanı hasar görür. Tek tek yaşanan sorunlar bir tarafa, başımıza gelen her musibet, çaresine bakmadığımız, onarıp rehabilite edemediğimiz, matemini yaşayamadığımız her bir travmatik olay, toplumsal ahengimizi bozar, şiddete ve fanatizme katkıda bulunur, dahası kimliğimize yapışarak bizden sonraki nesillere bile aktarılır, farkına bile varmayız. Hal böyleyse, bugün sergilediğimiz manzarada yaşadığımız travmaların payı nedir, bir düşünsenize!