Aptalı oynamanın dayanılmaz cazibesi!

“Elit” ve kimi düşünür çevreleri ile medyamızda Türkiye’deki gelişmeler değerlendirilirken çoğunlukla, “sanki İsveç’te ya da Hollanda’da yaşıyormuş gibi” yapılan eleştirilere gülmemek elde değil.
“Nasıl olur, bu da yapılır mı” diyenler, nasıl bir ortama sürüklendiğimizi bir türlü görmek istemiyorlar: vicdan temizlercesine, aptalı oynamanın cazibesine kapılıyorlar! Bu tür yakınmalarla, “statükoyu kabullenmiş oluyorlar”. Normal bir rejimdeymişiz gibi, anormallikleri eleştiriyorlar.
Sürüklendiğimiz rejimin anormallik düzeyinin, bu tür süper anormallikleri üretmesinin, “çok doğal olduğunu” anlamak istemiyorlar. Sürüklendiğimiz rejim, “ancak bu tür anormallikler sayesinde ayakta kalabiliyor”: çıtayı sürekli yükseltmek zorunda: her olumsuzluk, daha büyük olumsuzluklar kullanarak yürüyor. “Sürdürülebilir üstünlükler kuramımda”, 16 yıldır anlatmaya çalıştığım gibi.
- Tek kişilik rejim sınırları içinde hukuk reformu ne anlam taşır ki? Metin Feyzioğlu herhalde “imkânsızı başarmaya” soyunmuş olmalı! Kimi hukukçularımız da, sanki Danimarka’daymışız gibi, televizyonlarda teknik ayrıntılara giriyorlar! Ne anlam taşıyabilir ki...
- Sürücülerin bile bile, kuraldışı araba kullanmaları “trafik bilgisi” ile ilgili değildir: özellikle bile bile yapmalarının arkasındaki nedenler başkadır: kuraldışılığa (ve hukuk dışılığa) özenmenin, ilkelliğin ve anarşinin sonucudur. İşi, kimi dincilere kadar götürebiliriz.
- Büyük deprem felaketini 20 yıl konuştuk, peki ne yaptık? İstanbul’un yeşil alanlarını işgal edip İstanbul’u gökdelenlere boğduk, kenti bir yandan beton ile boğarken üniversitede “inşaat teknikleri öğretmenin” ne anlamı olur?
- Adaletin işletilemediği ve kuvvetler ayrılığının siyaseten ve yasal olarak geçersiz kılındığı bir rejimde hâkim, savcı ve avukat “yetiştirme...