Biz akademisyenler fildişi kulelerde mi saklandık

2018 yazına girerken İstanbul Üniversitesi’nden, İTÜ’den, Boğaziçi’nden, Marmara’dan belki 50, belki 60, çoğu emekli profesör, Prof. Zeyyat Hatipoğlu’nun Fatih Camisi’ndeki cenazesinde beraberdik.
Adeta, son 50 yılın Türkiye’yi etkileyen iktisat ve siyasetin profesörler kadrosu, belki de ilk defa bu ölçekte toplanmıştık. Hatipoğlu’nu çok sevenler, az sevenler, fikren karşı ya da yandaş olanlar, herkes oradaydı. İnsan olarak çok sevilen bir hocaydı.
Mustafa Aysan’dan Atilla Gönenli’ye, Ekrem Keskin’den Zafer Tunca’ya son 50 yıldır çok yakından tanıdığım meslektaşlardı. Kimilerimiz sadece üniversitede kalmış, kimilerimiz bakan, vekil, genel müdür, danışman, hatta işadamı olmuştuk. Kısacası son 50 yılda “düşünsel ve uygulamalı etkinlikler olarak” bu ülkenin gidişatını etkilemiştik.
Bütün bunlar aklımdan geçerken çevremdeki dost topluluğuna elimde olmadan konuşmaya başladım: “Sevgili dostlar, sevgili arkadaşlar, acaba biz, kendi fildişi kulelerimizde bilinen klasik iktisadı yarım asır boyunca öğrencilere anlatırken, kitaplarımızda yazarken, konferans ya da şirketlerde yönetici olarak sorumluluk alırken neler yaptık, neler yaptırdık da Türkiye’yi 2018’deki bu noktaya getirdik?”
Fildişi kulelerimizde kendi kendimizi mi tatmin ediyorduk?
Evet, uygulamada 1961 çağdaş ve demokratik anayasamızı hazırlayan Sıddık Sami Onar, Mümtaz Soysal gibi akademisyenler uygar ve çağdaş olmanın yolunu açmaya başlamışlardı: Neden 1961 Anayasası’nın devamını sağlayamadık, 12 Mart, 12 Eylül faşist, Amerikancı ve Yeşil Kuşakçı darbelere yeterli tepkiyi veremedik, onu durduramadık? Evet, karşı...