'Yeni Türkiye' lafına ilk defa sempati duyuyorum

'YENİ Türkiye' benim gözümde hiç makbul bir kavram değildi.

Silivri vicdansızlıklarının sinonimiydi bu iki kelime...

Oysa AKP’nin ilk yıllarında adını koymadan yeni bir Türkiye’ye doğru gittiğimiz umudunu yüreğimde taşıyordum.

Ama Ergenekon zulmü başlayınca o umudum kaybolmuştu.

Sonra bir musibet geldi...

Bin değil, yüz bin nasihatten daha evla bir musibet...

Darbe bütün hepimizin içine ecel korkusunu sardı.

Melun bir çetenin, ülkenin seçilmiş Cumhurbaşkanı’nı, ailesi ile birlikte yok etmeye azmettiği gece, ben de Beykoz’daki evimde kolektif bir ecelin benim de kapıma dayandığını hissettim.

Şimdi darbe sonrasına bakıyorum.

Kafasına dayanan silahtan korkup, şapkasını alıp gitmemiş bir Cumhurbaşkanımız var.
Darbe gecesi, daha ilk dakikalarda “Bu bir kalkışmadır. Buna boyun eğmeyeceğiz” diyen bir Başbakanımız var.
Darbe gecesi, ölüm pahasına kendini savunmuş bir Meclisimiz var.
“Darbe sadece ona değil, hepimize” diyerek ilk andan itibaren karşı çıkmış, ama asıl sonrasında, darbecilerin temizlenmesine karşı her türlü desteği vermiş bir ana muhalefet partisi başkanımız var...
Darbe gecesi evirmeden çevirmeden, olabilecek en direkt cümleyle darbecilerin karşısına dikilmiş bir MHP Genel Başkanımız var.
Son zamanlardaki her şeyi unutup seçilmiş iradeye destek veren bir HDP’miz var...

Ülke muhafazakârıyla, seküleriyle, Kürt’üyle, Alevi’siyle tek vücut haline gelmiş.

Arkadaş... Bak kulağını aç ve dinle...
Bu “Yeni Türkiye” lafı var ya...
Benim kulağıma ilk defa çok güzel gelmeye başladı...

ATLAR GEÇERKEN DERE DEĞİŞTİRİLMEZ
DÜĞÜN gecesi mutlu bitti...