İyi insan ve kötü insan

Yaşlı Kızılderili reisi torunuyla birlikte kulübesinin önünde oturmakta ve az ötede birbiriyle boğuşup duran iki kurt köpeğini izlemektedir. Köpeklerden biri beyaz, diğeri siyahtır. On iki yaşındaki çocuk kendini bildi bileli o köpekler dedesinin kulübesi önünde boğuşup dururlar. Bunlar dedesinin sürekli göz önünde tuttuğu, yanından ayırmadığı iki iri kurt köpeğidir…

Dedesinin ikinci köpeğe neden ihtiyacı olduğunu ve renklerinin neden özellikle siyah ve beyaz olduğunu anlamak ister. Bir gün dedesine bunun sebebini sorar; Yaşlı reis, bilgece bir gülümsemeyle torununun sırtını sıvazlar ve “Onlar benim için iki simgedir evlat.” der.

“Neyin simgesi?” diye sorar çocuk. Dedesi: “İyilik ile kötülüğün simgesi. Aynen şu gördüğün köpekler gibi, iyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele eder durur. Onları seyrettikçe ben hep bunu düşünürüm. Onun için yanımda tutarım onları.”

“Peki, sence hangisi kazanır bu mücadeleyi? Bilge reis, derin bir gülümsemeyle torununa bakar ve “Hangisi mi evlat? Ben, hangisini daha iyi beşlersem!” der.

İnsan içerisinden iyicil ve kötücül eğilimler var. Eskiden bunlara içgüdü dürtü deniliyordu, şimdi eğilim deniliyor. Bu eğilimlerin hangisini beşlersek o hâkim oluyor kişide.

İnsanın iyi şeylerini odaya koysanız ve kötü şeyleri başka bir odaya koysanız. Kötü şeylerin odasını kibir ve gurur açıyor. İyi şeylerin odasında, alçak gönüllülük açıyor. Gurur, kibir ve büyüklenmek varsa bir kimsede onun arkasından yalan giriyor, hile giriyor, zalimlik giriyor, adaletsizlik giriyor, bencillik giriyor. Kişiye bütün kötülükleri açan bir anahtardır, kibir ve büyüklük hastalığı. Örneğin Nemrut yaşadığı devrin en kibirli insanıydı.