İzabella

Deniz Gezmiş sonrası, solda birbiriyle silahlı çatışmaya giren, çoğu derin devlet tarafından kurdurulmuş, içinde ajanların, provokatörlerin cirit attığı çeşitli fraksiyonlar ortaya çıkmıştı. Artık o entelektüel, romantik, üniversitelere ve ülkeye özgürlük ve demokrasi isteyen solcu gençlik gitmiş, yerini silahlı, ne oldukları bilinmeyen, solcu görünümlü yaratıklara bırakmıştı. Sonraki yıllarda da sol, kendi içindeki bölünmelerden dolayı asla bir daha toparlanamadı.

Bu dönemde nice ihanetler, kalleşlikler, kahpelikler görmüştüm. İşkence korkusuyla birbirini ihbar edenler, küçük bir menfaat karşılığı yoldaşlarını satanlar, casuslar, neler neler... Büyük usta Yaşar Kemal’ in deyişiyle; iyi insanlar o güzel atlara binip, çekip gitmişler, biz demirin tuncuna, insanın piçine kalmıştık. Bu nedenle bir daha ömür boyu hiçbir örgüte katılmadım, hiçbir partiye üye olmadım. Ama hep Marksist pencereden baktım yurtta ve dünyada olan bitenlere.

Üniversitede öğretim üyeliği yaparken, öğrencilerim için kendimce mücadele veriyordum. Deneyimli bir 68 Kuşağı üyesi olarak kendimi, sonu olmayan ve şiddete dayalı sol devrim anlayışına kaptırmış öğrencilerimi kurtarmaya adamıştım. Biri hariç bunu başardım da. Robert Kolejinden gelen, kısacık boylu, sanatsever, Eda adında muhteşem zeki bir Marksist kızdı. Terörist bir sol guruba katılmıştı. Onu içine düştüğü bataktan kurtarmak için araştırmalarımda çalıştırıyordum. Şiiri çok severdi ve en sevdiği şiir “Annabel Lee” idi.