Bir fırsatçılık ve yabancılaşma öyküsü

Çözüm Süreci’nin Erdoğan’ın Dolmabahçe toplantısından bir süre sonraki çıkışıyla bittiğine dair yaygın bir kanaat var. İktidar ile örgüt arasındaki asimetri dikkate alındığında, bu anlaşılır bir algı. Çünkü Süreç’in esas sahibi ne Öcalan ne de PKK… Bu tümüyle iktidarın iradesi ve tasarrufu ile ilerleyen bir politikaydı. Karşı taraf ne yaparsa yapsın, her eşiğinde AKP hükümetinin yeniden karar almasını ifade etti. Dolayısıyla Süreç’i bitiren de doğal olarak Erdoğan oldu. Asıl sorulması gereken bunun nedenidir… O zamana dek gidişata tahammül eden Erdoğan acaba niye bir anda durdurmayı tercih etti. 

Cevap muhalefetin fırsatçılığıyla bağlantılı… Dolmabahçe’de iki ayrı metin okunmuştu ama propaganda cihazları olayı bir ‘mutabakat’ olarak işlediler. Kısa bir zaman içinde hükümetin Öcalan’ın koşullarına ‘evet’ demiş olduğu, hatta bunları taahhüt ettiği izlenimi yaratıldı. Hemen ardından bu ‘mutabakatın’ bir önkoşul olarak alınması gerektiği söylendi. Öyle ki Türkiye örneğin kadın ve ekoloji sorunlarını çözmeden PKK’nın silahlarını Türkiye’den çekmesi gerekmiyordu… Olayın saçmalık noktasına doğru sürüklenmesi Erdoğan’ın çizgiyi çekmesine neden oldu. 
Unutmamak lazım ki ateşkes dönemi örgütün bölgede alternatif bir ‘kamu düzeni’ görüntüsü altında kaba kuvvete dayanan bir yozlaşma sistematiği yaratmasıyla sonuçlanmıştı. Diğer taraftan HDP anti-AKP kanada doğru hızla meyletmişti. Örgütün Çözüm Süreci’ni araçsallaştırdığı, ahlaki açıdan sorunlu, güvenilirliği olmayan bir muhatap olduğu ortaya çıkmıştı. Erdoğan bu suistimal tablosuna tepki verdi… 
Böyle bakıldığında Çözüm Süreci’ni durduranın iktidar olduğunu söylemek mümkün olsa da, PKK/HDP tarafının Çözüm Süreci’ni hiç hak etmediğini de belirtmek durumundayız.