İktidarın dili

Muhalefet ittifakının cumhurbaşkanlığı için tek adayda anlaşamamasına karşın Meclis’te hatrı sayılı bir ağırlık oluşturma ihtimali, iktidarın tepkisel davranmasını tetiklemiş gözüküyor.   Erdoğan muhalefetin kendisini iktidardan indirme hedefini fesatlığın delili olarak sunabildi. Bazı rakiplerini kurallara yaslanarak yarış dışı bırakmak ister gözüken iktidarın, sandık üzerinden yönetime talip muhalefeti gayrı meşru davranmakla suçlaması garipti. Oysa Erdoğan’ın başkan olma arzusu ne denli meşru ise, rakiplerinin onun yerine başkasını seçme, ya da parlamento çoğunluğunu elde etme isteği de o denli meşru. Ancak Bahçeli’nin meşhur sosyal medya paylaşımı meseleyi ‘çok farklı’ bir kıvama taşıdı. Bahçeli tam da seçime gidilirken muhalefeti ‘demokrasiden umudunu kesmekle’ suçlayabildi ve şu anki iktidara gözü kapalı destek vermeyi ‘demokrasi’ olarak tanımladı. Ayrıca FETÖ ve PKK’yı laf kalabalığı içinde kullanarak, seçim ortamının ‘milli davaya ihanet’ oluşturan bir dinamiğe teslim edildiğini de iddia edebildi. Oysa ülkeyi seçime götüren bizzat kendisiydi ve böyle bir tehlike var idiyse, bir buçuk yıl sonra tehlikeyi bertaraf ederek seçime gidebilirdi… Bahçeli’nin mesajı siyasi tepkiselliğin siyasetçileri ne denli zora sokabileceğinin de örneğiydi. Gül’ün muhtemel adaylığını ‘Türkiye düşmanlarının’ sinsi hesapları ile bağdaştırmak gibi akla ziyan önermeler bir yana, sanki kendisine düşermiş gibi, Gül’ü kardeşliğin gereğini yapmaya davet etti. Böylece AK Parti içindeki kişisel ilişki hukukunun bile kendi uhdesinde olduğu mesajını vermekten çekinmedi.