Siyasi iktidar, kültürel iktidar

Modernleşme tarihimiz kuşkusuz Cumhuriyetle başlamıyor. Ama Batıya ait her ‘şey’in kutsandığı, inkılaplar idealler kurumlar eliyle bu topraklara yerleştirilmeye çalışıldığı, genç Türkiye toplumunun ise kendine ait olanları unutup Batı kültürünün değer ve beğenilerini benimsemeye, taklit yoluyla da olsa tekrarlamaya zorlandığı dönem Cumhuriyet sonrasına tekabül ediyor.

“Çağdaşlık, muasır medeniyet bunu gerektirir” dayatmaları toplum genelini irrite etmeye devam etti ama suniliğini hiç kaybetmedi. Nitekim askeri darbeler, siyasi ekonomik kültürel vesayet kurumlar zaman içinde devlet eliyle bir burjuva sınıfı yaratmayı, snopluğunu kültürel üstünlük zanneden Bihruz Beylerin sayısını artırmayı başardı.

Bu kesimde okuduğunu öğütebilen ahlaklı, sağlam entelektüeller de çıkmadı değil. Ama genel olarak bu kesim, ülkesini tanımayan sevmeyen, ilk fırsatta kendi ülkesini efendileri olarak gördükleri ülkelere şikayet eden, Türkiye toplumunu sırf kendi yüceliklerini fark ettirsinler diye yaratılmış aşağılık insanımsılar topluluğu olarak gören, kendi oyuyla bir çobanın oyunun bir olamayacağına inanan seçkinci, sorunlu, ideolojik saplantılı hegomonik bir kesim olarak kaldı.

Çevreden gelenlerin ancak, kültür-sanat, fikir-akademi dünyasının kendi tekellerinde olduğunu kabul ederler ve vesayetleri altına girmeye razı olurlarsa kabul göreceklerini, yoksa yok sayılacaklarını çeşitli şekillerde ilan ettiler. Tecrübe edilmesini de sağladılar.