Mesele kadına şiddet meselesi değil, varlığı tanımama meselesidir

Şiddet, “karşıt görüşte olanlara kaba kuvvet kullanma, kaba güç, duygu veya davranışta aşırılık” (TDK) diye tanımlanır.

Daha kestirmeden şöyle de diyebiliriz: Şiddet zulüm için birisine maddi ya da manevi güç kullanmaktır. Bunun için onun karşıt görüşte olması gerekmez. Zulüm haksızlıktır ve olmaması gerektiği konusunda bütün akıllar ittifak eder. Zulmün karşıtı adalettir. Adalet ise, her hak sahibine hakkını tastamam vermektir.

O halde aklı başında hiç kimse şiddeti savunamaz. Bu durum tartışmaya bile değmez. İnançlı ya da inançsız, insanın fıtratında, vicdanında adalet duygusu daha ilk yaratılışından vardır. Biz buna Allah’ın adl sıfatının insandaki tecellisi diyebiliriz. Bunda O’nun merhamet sıfatının da tecellisi vardır. Yani insan yaratılırken böyle bir formatla yaratılır. Fıtratı/formatı ve vicdanı bozulmamış olan her insan bu duyguyu içinde hisseder.

Ama burada iki mesele vardır: Biri fıtratın bu ilk formatının bir takım sebeplerle bozulabilir olması. Diğeri, bozulmasa bile sadece vicdani ve ahlaki duygularla adil olunamayacağı meselesi. O zaman devreye hukuk ve onun yaptırımları girer ve önümüze şöyle yeni bir mesele daha çıkar: Hukuku kim ve nasıl belirleyecek? Belirlendikten sonra bir hukuksuzluğa hangi yaptırım uygulanacak? Çünkü bir yaptırım daha büyük hukuksuzluklara sebep olursa o da ayrı bir zulüm ve şiddet oluşturur.

O halde neden özellikle kadına şiddetten söz edilir? Bu soruya cevap olarak denebilir ki, çünkü en büyük zulmü/şiddeti kadınlar görüyor da ondan. Bunun böyle olmadığını söylememiz mümkün değil. Ama burada da unutulan iki durum vardır:

Kadına karşı şiddet, zulüm, haksızlık onun kadın olduğu için değil, erkeğe nispetle güçsüz olduğu içindir. O halde fıtrata uygun hukukun adaletin ve onu uygulayacak mekanizmaların bulunmadığı her yerde güçsüz olan şiddet görecek, güçlü ise zorbalaşacaktır. Kontrolsüz güç zulme ve şiddete sebep olur.