Şefaat konusunda son söz

Şefaat imanın konusudur, vardır ya da yoktur. Önceki yazımızda olup olmadığını öğrenebileceğimiz kaynakları yazdık.

Konuyu usulüne uygun olarak ele alanlar bilirler ki, Kuranıkerim şefaati mutlak anlamda reddetmez, aksine pek çok ayette ona kapı aralar. Bunun yanında şefaatin olacağını anlatan yüzlerce hadisi şerif vardır. Resulüllah’tan günümüze Kuranıkerim’in en büyük müfessirleri, bütünüyle muhaddisler, akide ve kelam âlimleri, Kuranıkerim ve Sünnet bütünlüğü içerisinde şefaatin hakikat olduğunu söylemişlerdir. O halde Mutezile'den bazılarının dile getirdiği olmadığı görüşünün günümüzde tekrar dillendirilmesinin anlamı nedir?

Ama itiraf etmeliyiz ki, bu inkâr da tıpkı sünnetin kabulü konusunda olduğu gibi ifratçıların sebep olduğu bir tefrittir. Toptan kabulcüler çıkıp, bizim efendimiz yetmiş bin kişiye şefaat edecek, onu ziyaret etmek, hatta kabrine uğramak bile şefaat edilmeye yetecek gibi sözler söyleyince, toptan retçiler de kategorik olarak şefaatin hiçbir surette olmayacağını söylüyorlar. Yani pireye kızıp yorganı yakıyorlar.

Şefaatle ilgili bütün ayeti kerimeleri ve hadisi şerifleri burada vermemiz mümkün değil. Bunlar defalarca yazılmış. Örnek olarak Bağdat İslam Üniversitesi hocalarından Mustafa Abdurrazık’ın “eş-Şefaah fi’s-Sünneti’n-Nebevîyye” adlı 320 sayfalık tezini gösterebiliriz. Biz şu kadarını söylemekle yetiniyoruz:

Kuranıkerim’de bir konu hakkında söylenenler bir bütün olarak ele alınmazsa, herkes onda kendi ideolojisini destekleyen cümleler cımbızlayabilir. Şefaatle ilgili ayetlere bakıldığında genellikle şefaatin olmayacağı, ona güvenilmemesi gerektiği vurgusunun öne çıktığını görürüz. Ama bu ayetlerin muhataplarının çoğu kâfirler ya da müşriklerdir. Çünkü onlar putlarının kendilerine şefaat edecekleri ve bu şefaatle kurtulacakları kanaatinde idiler. Kuranıkerim onların bu kanaatlerini yıktı. Ancak dediğimiz gibi, bugün Müslümanlar arasında da onlarınkine benzer bir şefaat israfının olduğunu da kabul etmek zorundayız.

Eğer şefaate kapı açan başka ayetler olmasaydı bu reddeden ayetleri mümin kâfir herkese teşmil edebilirdik. Ama öyle olmadığını göreceğiz. Kuranıkerim’in söylediği şudur: