Nereden başlamalı, ne demeli?

Yine terör, yine şehid, yine gözyaşı. Terör ve şehid haberlerine alışmamız mı isteniyor? Yoksa alıştık mı? Bu musibete karşı ne demeli, nereden başlanmalı? Denilmeyen söz, gündeme getirilmeyen çare teklifi kaldı mı? Yarım asra yaklaşan bir ‘dert’ karşısında devam eden bu hal normal midir?   Hakkâri’nin Çukurca İlçesi Çığlı Üs Bölgesi’nde Cuma (13 Mayıs 2016) sabaha karşı PKK’lı teröristlerin ateş açması üzerine çıkan çatışmada önce 6 asker şehid oluyor. Bölgeye takviye birlikler sevk edilirken, operasyon bölgesine giden taarruz helikopteri de ‘teknik bir arıza’ dolayısıyla düşüyor. Bu kaza sonucu da 2 pilot şehid oluyor. Bir günde 8 şehid.   Öncelikle şehidlerimize Allah’dan rahmet dilerken, ailerine ve yakınlarına sabır diliyoruz. Allah, daha büyük felâketlerden korusun, ama normal bir ülkede bunca acı haberlere rağmen ‘hiçbir şey olmamış gibi’ hayat devam edebilir mi? Bütün işi gücü bir yana bırakıp bu yarayı tedavi etmeye gayret etmek gerekmez mi? Sadece başımızı değil, gönlümüzü ve kalbimizi de ‘iki elimiz’in arasına alıp ve hep birlikte düşünmemiz gerekmez mi?