Yapılanları bile koruyamadık

Sıla-i rahim niyetiyle bulunduğumuz Rize’den bir vesile ile günübirlik Erzurum ziyareti yapma ihtiyacı hasıl oldu.
Rize, İkizdere, Ovit yolundan dağları aşarak Erzurum’a ulaştık. Bilenler bilir; Ovit Dağı, kış aylarında metrelerce kar yağdığı için geçit vermez. Yolu kapanır ve yolda mahsur kalanlar olur.

Kışın sıkıntılarına karşılık, yaz aylarında Ovit Dağı ve takip eden dağlar gezilip görülmesi gereken mekânlar olarak öne çıkar. Yol boyunca koyun, keçi ve inek sürülerine rastlamak mümkün. Etraf yemyeşil, çiçeklerle donatılmış tefekkür menzilleri gibidir. Son yıllarda, kış şartlarının engellerini aşmak için dağlar tünellerle geçilmeye çalışılıyor. Tüneller bittiğinde belki tefekkür menzillerinden uzak kalınacak, ama hem yol kısalacak, hem de zahmeti azalacak.

Pek çok Anadolu şehri gibi Erzurum’da İstanbul ve benzeri büyük şehirlerle kıyaslamayacak kadar sakin. Denizden yüksek olması bakımından (Rakım: 1890) Erzurum’a ‘yayla’ demek her halde abartılı olmaz. Rutubet olmaması sebebiyle de bunaltıcı bir sıcak yok.

Erzurum, çok sayıda tarihî eserin bulunduğu güzel bir Anadolu şehrimiz. Ancak bu eserlerin kıymetini bildiğimiz söylenemez. Bu defa, restorasyon çalışmaları devam eden “Çifte Minareli Medrese”yi ziyaret etmek imkânı bulamadık. Hemen yanındaki Ulu Cami ya da diğer adıyla Atabey Camii ise ziyaretçilerin akınına uğruyor. Caminin hikâyesini, mihmandarından tekraren dindedik. Dışarıda 30 derece sıcaklık varken, Ulu Caminin içi hiçbir klima olmadan ‘soğuk’ denecek kadar serindi. Caminin kıble tarafındaki iki küçük penceresinden biri öğle, diğeri de ikindi namazının vakitlerini haber verecek şekilde planlanmış. Caminin içindeki sütunlar ise binayı depreme karşı koruyacak şekilde tek çizgi üstünde değil, kaydırmalı şekilde tesbit edilmiş. Kubbesi ayrı güzel, ses düzeni/akustiği ayrı dikkat çekici.