Bazen kabalaşmak mı lazım!

Star Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni Nuh Albayrak, dün bir olayı köşesine taşıdı.

FETÖ elebaşısı Fethullah Gülen’in “makbul” sayıldığı dönemler.

Gülen’in yanlış hatırlamıyorsam ağabeyi ölmüştü.

O günlerde Ekrem Dumanlı, Nuh Albayrak’ı arıyor, “Fethullah Gülen yanımda” diyerek telefonu Gülen’e veriyor ve Nuh Albayrak da başsağlığı dilemek zorunda kalıyor.

Ardından da Gülen’in gazetelere verdiği çarşaf çarşaf ilanda arayıp başsağlığı dileyenler arasında Nuh Albayrak’ın da adı çıkıyor.

O günleri çok net hatırlıyorum.

Büyük ihtimalle aynı gün Ekrem Dumanlı beni de aradı.

Okursanız, detaylı biçimde anlatayım.

Ofisimde oturuyorum. Telefonum çaldı.

Tanımadığım bir numara arıyor.

Genelde tanımadığım numaraları pek açmam ama açacağım tuttu.

“Buyrun” dedim.

“Fatih’ciğim ben Ekrem Dumanlı.”

Şaşırdım.

Dumanlı ile Başbakan’ın seyahatlerinden tanışıyoruz ama beni pek aramışlığı yok o güne kadar.

“Merhaba Ekrem. Hayırdır?” dedim.

“Fatih biliyorsun, hocaefendinin kardeşi vefat etti. Ben de şu anda hocaefendinin yanındayım. Telefonu vereyim de bir başsağlığı dile arzu edersen” dedi.

Normalde ne yapılır?

Efendi, terbiyeli bir insan böyle bir durumda “Tamam” der ve bir başsağlığı diler değil mi?

Peki ben ne yaptım?

“Ekrem’ciğim, teşekkür ederim aradığın için ama Fethullah Bey’e başsağlığı dilemek gibi bir arzum yok. Eğer böyle bir niyetim olsaydı zaten ben kendisini arardım. Hiç gerek yok başsağlığı dilememe. Ona yeterince başsağlığı dileyen vardır zaten. Benimkine ihtiyacı yoktur” dedim ve kapattım telefonu.