Meleklere veda

ANNEMİ kaybettim.

İçimden bir melek koptu.

Ablamı kaybettim.

İçimden bir ses koptu.

Ve anladım ki...

Bazı sessizlikler vardır.

En yüksek sesten bile daha etkilidir.

Gülseren Özdemir işte öyle bir sessizlikti...

Bir melek sessizliği...

Kaybettik...

Yıllarımız geçti...

Mesela bir Siirt gezisi...

Can dostum Nihat Özdemir’le sokaklarda yürürken yanımıza gelen beli bükük o babayı hiç unutmam.

Hemen yanımızda sohbetinden zevk aldığım sevgili dost Ethem Sancak...

O beli bükük baba...

Yolumuzu kesip şöyle demişti:

“Canım abim, Nihat abim, Gülseren ablamın sayesinde kızım şimdi yürüyor.”

Dedim ya...

Sessizliği sesinden büyük bir melekti Gülseren.

Abla yarısıydı.

İşte dün Ankara’da böyle bir vedaya tanık oldum.

Bütün protokollerin ve zenginliklerin ötesinde...

Bir üniversite hocası olarak ticarete atıldılar...

Meşakkatli yıllar... Ağır rekabet... İhale savaşları...

Ortağı Sezai Bacaksız’ın uğradığı haksızlıklar...