İyi niyet yetseydi...

Şu günlerde en çok “Cehenneme giden yol, iyi niyet taşlarıyla döşenmiştir” sözü dilimde. 

Yunanistan’da eski politikacılara küsen halk iyi niyetle yeni yetme birini, Aleksis Tsipras’ı, başbakanlığa getirdi. Tsipras da, alacaklıların ülkeyi yönetenlere dayattığı ödeme planına, Meclis’i ve halkı arkasına alarak iyi niyetle direndi. Meclis halkoyuna başvurma kararı aldı, halk da Tsipras’ın istediği gibi davranıp halkoylamasında “Hayır” dedi. 

Hepsi iyi niyetle... 

Bütün bu iyi niyetli davranışların vardığı sonuç ne? Yunanistan “güvenilmez” bir ülke oldu; Tsipras halkoyuna sunulandan daha ağır şartları kabul etmek zorunda kaldı; Meclis ne yapsın, insafsız şartları onayladı. 

Âdetim değildir, ama bir defalığına beni mazur görün; halkoylamasından hemen önce burada çıkan “Yunan trajedileri gibi” başlıklı ve Düyun-u Umumiye’ye gidileceğini öngören yazımın son bölümünü aktarayım: “Ölümlerden ölüm beğenmek zorunda bıraktı SYRIZA, Yunan halkını... / Yapılanın, kendi çizgisine karşı bir siyasi suikast olduğunun tam anlaşılmasını bile sağlayamadı, sosyalist kimlikli parti.../ Böyle olmayabilirdi.” 

İyi niyet her zaman doğru sonuca ulaştırmıyor. 

Merak etmeyin, derdim Yunanistan değil; “yalnız ve güzel ülkem” Türkiye... 

Yeni hükümeti kurma görevini üstlenen AK Parti Genel Başkanı Ahmet Davutoğlu, dün CHP Lideri Kemal Kılıçdaroğlu ile görüşerek koalisyon çalışmalarını başlattı. Meclis’te temsil edilen 3 partinin liderleriyle buluşup hükümeti hangisiyle kurabileceğine bayrama kadar karar verecek. Ardından o partiyle koalisyon pazarlığını başlatacak.