Ölümle birlikte kavga biter; bazıları için ise ölüm bile kavga sebebi…

Dünyada, tarih boyunca ve bugün, haksızlıklar, adaletsizlikler, eşitsizlikler, sürtüşmeler, kavgalar, savaşlar yaşanıyor; insanlar doğuştan sahip oldukları kimlikleri yüzünden türlü çeşitli yanlışlıklara muhatap edilebiliyor.

Myanmar’da yaşananlara, Budistlerce ‘kimlikleri sebebiyle’ kendilerine hayat hakkı tanınmayan Müslüman halkın başına gelene bakın, ne demek istediğimi anlarsınız.

Hayatta karşılaşılan olumsuzlukların hepsi ölümle birlikte sona eriyor.

Cenazeye saygı, insan oluşa saygıdır
Ölüm eşitlikçidir.

İnsanların kimliği, ne oldukları ölümleriyle birlikte anlamsızlaşır.

Zengin-fakir ayrımı bile ölümle birlikte sona erer.

Fakire ayrı, zengine ayrı kabristan yoktur.

Cenaze geçerken.. camide namazı kılınırken.. toprağa verilirken.. ölene elden gelen her türlü saygı gösterilir. Ölenin arkasından “Nasıl bilirdiniz?” sorusunun cenaze namazını kıldıran tarafından sorulması da.. tanıyan tanımayan herkesin “İyi biliriz” şehadetinde bulunması da.. son yolculuğuna uğurlanana duyulan saygının gereğidir.

Yakınlara taziye ziyareti de aynı saygının bir başka uzantısıdır.

Bizde ölünün arkasından kötü konuşmak da iyi karşılanmaz.

Biz böyle bildik, bugüne kadar da böyle geldik.

“Her nefis ölümü tadacaktır” (Ankebût: 57) evrensel tespiti eşliğinde, tanıdığımız birinin vefat ettiğini işittiğimizde veya cenaze önümüzden geçerken, “Allah’tan geldik, yine O’na döneceğiz” (Bakara: 156) anlamını taşıyan âyeti okuruz.

Aysel Tuğluk’un annesi
Peki de, sevdiklerini toprağa vermek üzere mezarlığa gelenleri tehdit etmek.. cenaze sahibinin kimliği (Alevi ve HDP’li) sebebiyle ölenin oraya gömülmesine “Burası Sünni mezarlığıdır, burada şehitler yatıyor” diye izin vermemeye kalkışmak.. ısrar edilir ve orada gömülürse cesedi çıkarmak üzere kabristana iş makinaları getirmek..