Sizler yine enselerinizi karartmayın; benim pek çok şeyi içim kaldırmıyor…

Kendilerinden yazması ve konuşması beklenen insanların -yazarların, siyasilerin- yazdıkları ve söyledikleri yüzünden cezaevine düşmelerini asla istemem. Geçmişte de istemedim, bugün de istemem.

70 yılı aşan hayatımda beni en fazla kahreden, hemen her dönemde bu beklentimin tam zıttı olan gerçeklerle karşılaşmak zorunda kalmamdır.

Yazarsanız bu ülkede, siyaset yoluyla hizmeti göze almışsanız, yolunuz cezaevine düşebilir; cezaevine düşmeyen nadir meslek erbabından olanlar bile muhtemelen yargılanmışlardır.

Bir dönemin gazetecilerinin ikinci adresi şimdilerde bir tür ‘basın müzesi’ olarak hizmet veren Ulucanlar Cezaevi olduğu için, oraya düşen meslek erbabından dolayı onun bir bölümüne ‘Hilton koğuşu’ adı verilmişti.  

Her yıl adına düzenlenen onur gecesine Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın da mutlaka katılıp bir de konuşma yaptığı Necip Fazıl Kısakürek’in eğitim hayatından daha uzun süreyi cezaevlerinde geçirdiğini kendisinden bizzat işitenlerdenim.

50 yılı aşan kendi yazı hayatımda bir keresinde benim de hapse düşmeme ramak kalmıştı. Bir gazete yöneticisinin yayınları yüzünden suçlanmasına itiraz etmek üzere Kanal-7 ekranlarından yaptığım bir yorum Türk Ceza Kanunu’nun 312. maddesi gereği Devlet Güvenlik Mahkemesi’nde yargılanmama yol açmıştı. Karar duruşmasında avukatım yasanın TBMM’de görüşüldüğünü ve değiştirileceğini belirterek bunu beklemek için kararın ertelenmesini talep etti. Yasa değişti ve bir ay sonra yapılan duruşmaya beraatimi isteyen yeni bir savcıyla gidildi de ağır bir ceza almaktan kurtuldum.