Umutları umutsuzluğa çeviren bir yılı enseyi karartmama kararlılığıyla geride bırakırken…

Bugün eskimiş yılın (2021) son günü.

Son zamanlarda her yıl “En kötüsü buydu herhalde” umutsuzluğuyla geçiyor; bu yıl son yılların her bakımdan en kötüsü oldu.

Umarım yeni yıl yakın geçmişte yaşadıklarımızı aratmayacağından umutlanacağımız günlerle dolu olur.

Olur mu? Önümüzdeki günler için umutlanabilir miyiz?

Yahya Kemal “İnsan, âlemde hayal ettiği müddetçe yaşar” diyor Deniz Türküsü şiirinde. O mısradaki ‘hayal’ sözcüğünü ‘umut’ ile değiştirebiliriz.

İnsan âlemde daha çok umudu ayakta olduğu müddetçe yaşadığını hisseder.

Bizler çoktandır umutlanamıyoruz.

Hadi ben siyasetle gözlemci olarak içli dışlı sayılırım, siyasetin umut kırıcı yönleri de malum; siyasetten kilometrelerce uzak duran insanlarımız neden umutsuz?

Herhalde sadece ‘korona’ yüzünden değildir umutsuzluğumuz?

Çok da uzak olmayan bir geçmişte, siyasetin insanlara umut aşıladığı yılların da tanığı olabildim. 

Siyaseti belirleyen kadroların kendilerine hiç de iyi gözlerle bakmayan geniş kitleleri bile umutlandırdığı bir dönemdi o yıllar…

Aynı kadro içerisinden tanıdığım-tanımadığım niceleri de gelecekten umutsuz.

Eski yıla veda ederken milletvekili Aziz Babuşçu’nun “Bizi temsil eden TV yorumcuları”diye andığı kişilerle ilgili görüşlerini ihtiva eden önceki günkü eleştirel mesajı gözümün önünden gitmiyor. ‘Yorumcular’, hiç değilse büyük bölümü, umutların ayakta olduğu dönemde iktidara iyi gözlerle bakmayanlardan oluşuyor. O dönemde onlara gerçekleri anlatmaya çalışanların çoğu ise meydandan çekilmiş durumda.