Köykentler çözüm olabilirdi

ALADAĞ'da can veren yavrularımızın toprağa verilmesi görüntüleri, can verişleri gibi yürek yakıcı görüntülerdi.
Doğdukları ve gömüldükleri yer, ne kadar ağır koşullarda hayatta kalmaya çalıştıklarını gözler önüne serdi.

Cenazeleri taşıyan arabalar 7 kilometrelik yolu 2 saatte aşabildiler. O da arkadan insanların itmesiyle. Kimi araçlar çamura saplandı kaldı, kimi araçlar yokuşu çıkacak güce sahip değildi, kimisi yan yattı, kimisi geri döndü...

Minik cenazeler zar zor köylere ulaştırılabildi. Dik yamaçlardan aşırıldı, bazıları eğimden düşecek gibi oldu...

Ölmenin, defnedilmenin de yaşamak gibi çok büyük mücadele gerektirdiği yerlerdi...

Anne-babalarını dinledik...

Aladağ’a 35 kilometre uzaklıkta, dağın zirvesinde köyde başka seçenekleri yoktu.

Oda gibi bir ilkokul vardı ama ortaokul yoktu.

Okumak için Aladağ’a gitmek şarttı...

Küçük yaşta evden ayrılsalar da haftalarca eve gelemeseler de akşamları bulaşık yıkasalar da gece korksalar da yatacak yer veren tarikata teslim edilseler de...

Yeter ki okula gitsinlerdi...

KÖYKENT OLSAYDI

Oysa bu kader değildi...

Orada bir köykent olsaydı, çocuklar böyle sefil kalmaz, böyle feci can vermezlerdi...

Rahmetli Bülent Ecevit’in 1969’dan beri savunduğu ‘Köykent Projesi’, Cumhuriyet tarihinde köy enstitüleri gibi kapsamlı bir kalkınma projesidir.