Aydın mı, hain mi?!

Son iki asırdır cemiyetimize arız olan hastalık; diğer bir deyimle baş belamız, kaht-ı ricaldir, yani aydın yokluğudur. Üstad Necip Fazıl, bu hâlin sebebinin "çürütücü taklitçilik" olduğunu söylerdi. Kendi değerlerimizden koptuk; yeni değerler edinmek için de Batı'ya, Batı'nın değerlerine yöneldik. Ne kendi değerlerimizden büsbütün kopabildik ve ne de tam manası ile batılı olabildik; ikisi arası bulamaç bir hâl aldık ve artık; ne kendimizdik ve ne de Batılı olabilmiştik. Böylece hainlerin mantar gibi türeyebileceği mümbit tarlalar hazırladık. Ta Sultan Abdülmecid’den beri yetişen askerî ve sivil üst düzey bürokratların (paşaların) birçoğu mason olup; kendi ülkesinden ziyade ya İngiltere’nin, ya Almanya’nın, ya Rusya’nın, ya Fransa’nın ve son dönemde de moda şekliyle ABD’nin taraftarı olmuşlardır. Dün, Padişah’a baş kaldıranlar, sıkışınca soluğu mahut ülkelerin sefaretlerine sığınmakta alıyordu. Bugün ise, aynı ülkelere kaçarak; hıyanetlerini oralardan ve oralarda kendilerine sağlanan imkânlarla sürdürmektedirler. Sol gelenekten gelmesine rağmen, yerli ve millî kalabilen Attila İlhan, çıktığı bir televizyon programında aynen şunları söylemişti: "... Türkiye’nin hain kontenjanı var. Bu, nüfusun yüzde onudur. Türk aydını dediğimiz kişi, Batı'nın manevi ajanıdır. Şimdi aydınlar, haysiyetten önce banka hesabına dikkat ediyor. Türkiye’de üç şey millî olmalıdır. Eğitim, savunma ve ekonomi.. Bu üçü millî olmadığı takdirde Sevr olur. Batı, televizyonu uyuşturucu gibi kullanıyor. Türkiye’de basın Türk değildir çünkü Türk basını Türkiye’nin çıkarlarını korumuyor. Türkiye’de özel kanallar özgür değildir çünkü özel kanallar sermaye kanalları olmuştur…"