Ba’de harab-il Basra!

Buna bir kısım insanlar gaflet diyorlar ama; doğrusu bu, gafletten öte bir şey; âdeta hıyanet! İhanet zincirini; dini yasaklamakla ve dinin yer altına girmesine sebep olmakla devletin kendisi başlattı. Cumhuriyet’le beraber; işbaşına geçen tek parti (CHP) din adamı yetiştiren okulları kapattı ve mevcut din adamlarına ‘cadı avı’ uyguladı.
Yer üstünde, meşru zeminlerde kendisine yer bulamayan din, yerin altına çekildi. Devlet açısından din; ‘ne idüğü belirsiz’lerin elinde kaldı.
Şu hususu asla unutmamalıyız ki; insanlık tarihi boyunca, din ve milliyetçilik konuları sürekli istismar edilmiştir. Âdeta bir maden ocağı gibi işletilen bu iki konu, her daim, işleyecek malzemeyi (insanı) bol miktarda bulmuş ve bulduğu malzemeye istediği şekli vermekte zorlanmamıştır.
Bu durum, bizim ülkemizde öyle bir hâl almıştı ki; camilerdeki dindar insanlar; ‘Şucu’ veya ‘bucu’ diye ayrılır olmuştu. Tevhid dininin mensupları, görünüşte aynı safta yan yanalar ama, gerçekte ise, apayrı dünyaların insanları olup; birbirlerine kem gözle bakmayı şiar edinmişti. Bu durum, değil yalnızca farklı cemaatlerin insanları arasında; aynı cemaatin farklı kolları arasında da aynı idi.
Mahut zihniyetlerin; İslamiyet’in temelleri olan, Kitap, Sünnet, İcma ve Kıyas-ı fukaha’dan; dolayısıyla Allahü tealadan, O’nun sevgili Peygamberi Muhammed aleyhisselamdan, mezhep imamlarından ve sayıları yüzbinleri aşan İslam âlimlerinden bihaberdiler.
Türkiye’deki en kalabalık cemaatin yazar pozisyonundaki birisiyle beş saat münazara ettik ve tartıştık. Beni dinlemediğini fark ettim. Kendi hocasının şahsi düşüncelerini içeren kitaplarını ezberlemiş ve hep onlardan ve kişi olarak da onları yazan yalnızca bir kişiden bahsediyordu.