Pazar yazıları -44-

Allahü teala insanı, sosyal bir varlık olarak; yani medeni olarak yarattı. Yaratılışının ve yaşayışının aslı muhtaçlıktır. Ve; insan en ziyade muhtaç yaratılandır. Zira insan, kâinatın hülasasıdır; kâinatta ne varsa, onlardan insanda bir numune vardır. Ve bunların her birisi; var olmada ve varlıkta kalmada Allahü tealaya muhtaçtır.
İnsanlar toplu hâlde; yani bir arada yaşarlar; dolayısıyla biri diğerinin eksiğini tamamlar. Yalnızca bir lokma ekmeğe kavuşabilmenin bile hangi süreçlerden geçtiği; değişik insan gruplarının binbir zahmetiyle uğraşılıp hazır hâle getirilmesi, insanın insana olan ihtiyacını göstermeye kâfidir.
Bundan dolayıdır ki, “insanlara teşekkür etmeyen, Allahü tealaya şükretmiş olmaz!” buyurulmuştur. Kullar, birbirleri için sebeptirler; her şeyi yaratan ve kullarına gönderen Allahü tealadır. Allahü tealanın âdet-i ilahisi şöyledir ki; yarattıklarını bir sebeple yaratır.
Şu hâlde; kul, kula teşekkür edecek ama bütün bunların hepsinin Allahü teala tarafından olduğunu bilecek ve gerçek şükrü O’na yapacaktır. Çünkü insan için asıl olan; yani insanın yegâne muradı Cenâb-ı Hakk’ın rızasıdır.
Dünya ve hatta Cennet nimetlerinin hiçbirisinin, insana verdiği zevk; Rabbinin kendisinden razı olmasının verdiği zevkten daha büyük olamaz. Cennette Allahü tealanın razı olması, Cennet nimetlerinin hepsinden daha tatlıdır. Cehennemdekilerden Allahü tealanın razı olmaması, Cehennem azaplarından daha acıdır.
İnsanın medeni yaratılmasının gereği; paylaşımcı olmalarıdır. Müslüman, kendisi için istemediği bir şeyi diğer Müslümanlar için de istememelidir. Sahip olduğu nimetlere de diğer Müslümanların sahip olmasını istemek gerekir. İnsanın sahip olduğu en büyük nimet, iman nimetidir ki, bu, onu sonsuz saadete kavuşturacaktır.