Fethullah Gülen’in hipnozculuğu ve gözbağcılığı

Fethullah Gülen’in televizyonlarda teaser malzemesi olarak kullanılan o ünlü bedduasını görmeyen bilmeyen yok artık.
Üç-dört yıl öncesine dek Cemaat vakıflarında yöneticilik yapmış bir isim olan Ümit Akdemir, bu bedduanın tamamlanmamış bir hipnoz seansı olduğunu söylüyor.
Gülen, çetesini 17-25 Aralık darbe girişimi için talimatlandırırken bir yandan da bedduasını hazırlamıştı. Tam darbe girişimi sırasında bu bedduanın vizyona girmesi ise insanlarda “Adam bir beddua etti, gerçekten de Erdoğan ve ekibinin ocaklarına ateş salındı” diyeceklerdi. Çünkü 25 Aralık’tan aylar öncesi hazırlanan çakma iddianamelerde “dönemin başbakanı” olarak ismi giren Başbakan Tayyip Erdoğan’ın oğlu Bilal Erdoğan’ın tutuklanması hedeflenmişti.
Darbe olduktan ve Erdoğan ailesi tutuklandıktan sonra da hipnoz gerçekleşmiş olacaktı. Cemaat mensuplarının bu bedduaya ilk başta anlam verememelerinin sebebi buydu. Çünkü çete lideri darbenin sonuçlarından emindi. Eğer her şey istediği gibi yolunda gitseydi tüm toplum bu bedduanın etkisi altında kalacak ve âdeta onun esiri olacaktı.
Ancak işler umdukları gibi cereyan etmedi.
Ümit Akdemir Fethullah Gülen’in hipnoz işine küçük yaştan başladığını, çevresini kandırarak etkilemeye çalıştığını anlatıyor.
Daha 17 yaşındayken geceleri çıkıp çıkıp Erzurum’da türbeleri dolaşıyordu. Arkadaşlarını meraklandırmaktı amacı. Nitekim bir gece onu takip etmeye karar verdiler. Beklediği de buydu. Arkadaşlarının “gizlice” kendisini takip ettiklerini fark ettiği anda güya türbede yatan zatla konuşuyor, sorular soruyor, kendisine cevaplar veriliyormuş gibi onlarla dertleşiyordu.
Arkadaşları onun bu özelliğini kısa zamanda yaydılar etrafa. İstediği buydu. Kısa zamanda namı işitildi.
Bu şaklabanlığı pek çok kişi yuttu ama mensubu olduğu Nur cemaati hariç. Onu cemaatten attıklarında tek başına kaldı. Bazı iş adamlarıyla irtibata geçerek para topladı ve 300 öğrencilik bir Kur’an kursu açtı. O vakit anlamıştı bu himmet-zimmet işlerini. Kursun müdürlüğünü de kendi yapıyordu. O dönemden kalan bir emekli mühendis olayı şöyle anlatıyor: