Soldaki küçük tatlı çocuk

Bizim nesil çok fazla belli etmese de albümlerdeki eski fotoğraflara bakmayı sever. Telefondaki ‘selfie’lere göz gezdirmeye benzemez bu. Farklı bir tadı ve hüznü vardır o kenarları tırtıklı kartondan görüntülerin. Siyah beyaz olanları biraz daha çok içine işler insanın. Sayfaları karıştırırken kimi zaman gözler buğulanır, hatıralara bir yolculuk başlar ufaktan. Fotoğraf albümlerine bakan birinin yanına yaklaşılmaması ve bilhassa “Aa, buradaki sen misin?” diye sorulmaması tavsiye olunur. Zira tüm aile şeceresini ve hayat hikâyesini anlatmaya dünden hazır olan bir albüm karıştırıcısı, sizi büyük bir memnuniyetle esir alabilir. Yoğun iş temposunun arasında pek aklımıza gelmez aslında ama eski fotoğraflara dalmanın itiraf edemediğimiz gayesi, kendimize dönmek, kaybettiğimiz masumiyeti aramaktır. Kişinin en çok daraldığı, sıkıştığı, üst üste hatalar yaptığı, etrafındakilere kötü davrandığı ve bu yüzden kendini korunaksız hissettiği dönemlere denk gelir. Bu fotoğraf meselesini aklıma getiren iki sebepten biri bugün Ramazan Bayramı’nın ilk günü olması. Nesilden nesile aktarılan “Bizim çocukluğumuzun bayramları bir başkaydı” diye başlayan ve artık geyiğe bağlanan muhabbetlerden mülhem bir çağrışım. Oysa Ramazan Bayramı Allah’ın bize verdiği nimetlere şükretmeyi, açın ve yoksulun hâlini daha iyi anlamayı, yardımlaşmayı ve dayanışmayı, yeniden daha güçlü biçimde idrak ettiğimiz Mübarek ramazan ayının bitimi aynı zamanda.